O poparciu dla samostanowienia Papui Zachodniej w holenderskim parlamencie

5 kwietnia 2018 roku misja Zjednoczonego Ruchu Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP) do Unii Europejskiej (ULMWP UE Mission) zorganizowała w holenderskiej Hadze konferencję na temat prawa Papui Zachodniej do samostanowienia. Był to historyczny dzień.

Przed konferencją Komisja Spraw Zagranicznych holenderskiego parlamentu oficjalnie powitała ULMWP i spotkała się z przedstawicielami misji aby publicznie omówić kwestię prawa do samostanowienia Papui Zachodniej. Był to ważny kamień milowy. Przewodniczący ULMWP, Benny Wenda zaproponował kontynuację badań prof. Drooglevera dotyczących „Aktu Wolnego Wyboru” oraz zaprosił parlamentarną Komisję Spraw Zagranicznych z Holandii do odwiedzenia Papui Zachodniej. Zaproszenie ULMWP przyjęto z zadowoleniem i zostanie ono rozpatrzone. Podczas konferencji prawo do samostanowienia omówiła Fadjar Schouten-Korwa, przewodnicząca Międzynarodowych Parlamentarzystów dla Papui Zachodniej (ILWP). Prezentacji na temat historii powołania Rady Nowej Gwinei dokonał z kolei Nico Jouwe junior. Międzynarodowych Parlamentarzystów dla Papui Zachodniej (IPWP) reprezentował poseł z Wielkiej Brytanii, Alex Sobel (Partia Pracy), który omówił rolę parlamentarzystów i polityków w uwolnieniu Papui Zachodniej od współczesnego kolonializmu. Benny Wenda podsumowując spotkanie podkreślił znaczenie jedności, wolę Papuasów decydowania o własnej przyszłości, jak również zaapelował do społeczności papuaskiej i przyjaciół o zaangażowanie. Oridek Ap, członek Komitetu Wykonawczego ULMWP, a także szef misji ULMWP do Unii Europejskiej podziękował wszystkim mówcom za ich wkład, a zwłaszcza Nico Jouwe Jr za rolę przewodniczącego konferencji.

Konferencja jaka odbyła się w Hadze została zorganizowana w 57. rocznicę powołania Rady Nowej Gwinei. Za pośrednictwem cyklu wydarzeń przypadających na tę datę, Zachodni Papuasi przypomnieli holenderskiemu rządowi o jego moralnej odpowiedzialności za mieszkańców Papui Zachodniej. W latach 1945-1962 (w szczególności od lat 1950.) holenderska administracja zaangażowała się w proces przeniesienia suwerenności na Zachodnią Nową Gwineę. Zgodnie z tym założeniem, w ramach dekolonizacji, Zachodni Papuasi mieli otrzymać prawo do niepodległości. W 1961 roku powstała Rada Nowej Gwinei  (Nieuw-Guinea Raad) w ówczesnej kolonii Nowej Gwinei Holenderskiej, której inauguracja zwiastowała w okresie nie dłuższym niż 10 lat uzyskanie całkowitej niepodległości w jej granicach przez nowe państwo – Papuę Zachodnią. Niestety. Pod wpływem nacisków ze strony zagranicznych podmiotów (w tym rządu USA), holenderski rząd premiera de Quaya skapitulował wobec żądań władz Indonezji godząc się na przeniesienie kontroli nad Papuą Zachodnią na rzecz państwa ze stolicą w Dżakarcie. Papuasi zostali oszukani i wyłączeni z tej decyzji.

Tymczasem całe pokolenie polityków holenderskich z przełomu lat 1940 i 1950. pomimo, że nie zawsze było wolne od poczucia kolonialnej wyższości, nie wyobrażało sobie zaprowadzenia indonezyjskich porządków w Nowej Gwinei.

Free West Papua Campaign Poland przywołało z okazji haskiej konferencji sylwetki trzech osób, których postawa przypomina o historycznej roli i zobowiązaniu państwa holenderskiego. Jedną z najważniejszych postaci historycznych przypominających o odpowiedzialności Holendrów, za to co stało i dzieje się w Papui Zachodniej jest Jan Van Eechoud – pierwszy powojenny rezydent i gubernator w Nowej Gwinei Holenderskiej. Van Eechoud, który wraz z Zachodnimi Papuasami współorganizował opór przeciwko okupacji japońskiej i współpracował z mieszkańcami Nowej Gwinei; jak mało kto ze swojego pokolenia w Holandii, rozumiał i popierał prawo Zachodnich Papuasów do samostanowienia oraz prawo do wzięcia odpowiedzialności za swoje losy.

Jan Van Eechoud zmarł jeszcze przed 1961 rokiem. Co powiedziałby obserwując kapitulację holenderskiego państwa wobec ekspansywnych roszczeń indonezyjskich władz symbolizowanych przez Porozumienie z Nowego Jorku (15 sierpień 1962 r.)?

Johannes Van Maarseveen (1894-1951), który zajmował w trakcie swojej politycznej drogi stanowiska ministra sprawiedliwości, terytoriów zamorskich oraz spraw wewnętrznych Holandii zapisał się z kolei w historii jako autor następujących słów: „W zasadzie, nikt nie mógł wątpić, że Nowa Gwinea nie należy właściwie do Indonezji. Nowa Gwinea jest różna geograficznie, etnologicznie, a także politycznie. Nowa Gwinea jest całkowicie oddzielnym obszarem także w odniesieniu do jej rozwoju”.

Dla obecnego, holenderskiego premiera Marka Rutte i jego Partii Ludowej na rzecz Wolności i Demokracji (VVD – Volkspartij voor Vrijheid en Democratie) szczególnie istotnym w tym kontekście powinno pozostawać stanowisko historycznego przywódcy VVD, Pietera Jacobusa Ouda, który na przełomie lat 1940/1950 wyróżnił się jako przeciwnik transferu Zachodniej Nowej Gwinei pod kuratelę władz w Indonezji. P.J. Oud zaatakował w tej sprawie swojego politycznego przyjaciela, Dirka Stikkera, który w tamtym czasie pełniąc funkcję ministra spraw zagranicznych skłaniał się do takiej możliwości.

W trakcie sierpniowych debat parlamentarnych w 1949 roku Oud miał wówczas powiedzieć: “Albo lud Nowej Gwinei jest w stanie określić własne przeznaczenie i powinien posiadać możliwość, aby to zrobić, lub jeśli nie jest w stanie decydować o swoim losie, holenderska suwerenność powinna zostać utrzymana do takiego momentu, kiedy będzie do tego zdolny. W żadnym wypadku nie powinno pozwalać się na to, aby Nowa Gwinea stała się przedmiotem negocjacji między Holandią a Indonezją, ponieważ to po prostu będzie równało się przeniesieniu jednego kolonialnego statusu na inny”.

Dla misji ULMWP-UE ważnym jest, aby holenderski rząd przyczyniając się do globalnej sprawiedliwości i bezpieczeństwa, właściwie wykorzystał swoją rolę tymczasowego członka w Radzie Bezpieczeństwa ONZ. Rząd Holandii musi przyznać, że nie udało mu się właściwie przeprowadzić procesu dekolonizacji swojej byłej kolonii. Papua Zachodnia nadal jest terytorium okupowanym. Zachodni Papuasi nadal nie są bezpieczni we własnym kraju.

Autorzy: Oridek Ap (dwa pierwsze akapity) i Damian Żuchowski (reszta)
Źródła: WolneMedia.net, Free West Papua Campaign Poland, Free West Papua Campaign Nederland

Reklamy

Yanto Awerkion skazany za poparcie niepodległościowej petycji Papui Zachodniej

Po arbitralnym zatrzymaniu i przetrzymywaniu w złych warunkach przez dziewięć miesięcy w odosobnieniu, Yanto Awerkion, członek Komitetu Narodowego Papui Zachodniej (KNPB) i zastępca przewodniczącego oddziału KNPB w Timice, został skazany na dziesięciomiesięczny wyrok więzienia za zdradę przez indonezyjski sąd. Awerkiona aresztowano w maju 2017 roku z powodu jego zaangażowania w Narodową Petycję Papui Zachodniej za pośrednictwem której mieszkańcy Papui Zachodniej poszukiwali niepodległości na forum Organizacji Narodów Zjednoczonych. Podczas gdy – jak informuje Free West Papua Campaign i Zjednoczony Ruch Wyzwolenia Papui Zachodniej – petycję podpisało ponad 1,8 miliona Zachodnich Papuasów i Indonezyjczyków, władze Indonezji zdecydowały się ją odrzucić, nazywając ją mistyfikacją.

Uwięzienie Yanto Awerkiona na sześć miesięcy przed datą rozpoczęcia procesu stało się przedmiotem międzynarodowego oburzenia. Sam przewód sądowy był celowo wydłużany, a posiedzenia sądu, których ostatecznie wyznaczono aż siedemnaście, wielokrotnie przekładano, z tak zaskakujących przyczyn, jak choćby nieobecność sędziego lub niemożliwość zgromadzenia świadków przez stronę oskarżającą. Przetrzymywany w złych warunkach 27-latek, któremu odmówiono dostępu do odpowiedniej żywności i któremu utrudniano kontakt z żoną i małym dzieckiem, boryka się obecnie z pogorszeniem swojego stanu zdrowia.

Yanto Awerkionowi groziła kara 15 lat pozbawienia wolności. Ten stosunkowo łagodny wyrok więzienia mógł zapaść z powodu ogromnej presji krajowej i międzynarodowej. Ogromny nacisk sympatyków i obrońców praw człowieka z całego świata sprawił, że Yanto Awerkion niedługo będzie całkowicie wolny (z uwagi na odsiedzenie już niemal pełnego wymiaru tej kary podczas dotychczasowego ograniczenia wolności).

Free West Papa Campaign dziękuje wszystkim osobom i organizacjom, które wspierały Yanto Awerkiona w tym długim procesie.

Przewodniczący KNPB Timika Steven Itlay informuje z radością, że dnia 12.03.2018 sąd w Timice postanowił przerwać wielomiesięczną karę więzienia jaką odbywał jego zastępca i przedstawiciel Yanto Awerkion. Rodacy witają go ze słowami: „świętujemy Twe przybycie z małego więzienia do wielkiego”, bowiem tak postrzegają różnicę miedzy więzienną celą a Papuą Zachodnią okupowaną od 1963 roku przez narodową armię indonezyjską (TN).

Yanto Awerkion spędził 9 miesięcy w celi bez wentylacji, śpiąc na betonowej podłodze przykrytej wykładzinami i matami. Odmówiono mu widzenia z żoną i dzieckiem w okresie Świąt Bożego Narodzenia. Wszystko wskazuje na to, że odraczanie rozpraw w wyniku niestawiania się sędziego w umówionym terminie w gmachu sądu miało na celu wydłużenie procesu by pogrążyć uwięzionego w jeszcze głębszym załamaniu psychicznym. Yanto Awerkion otrzymał przepustkę na dwa tygodnie, niemniej jednak będzie to dla niego wielka ulga. Steven Itlay składa wielokrotnie podziękowania narodowi, społeczności międzynarodowej i Bogu, jak i wyrazy wdzięczności za niestrudzone i bezinteresowne wsparcie.

Opracowanie: Rafał Szymborski i Damian Żuchowski
Na podstawie: Free West Papua Camaign, Komitet Narodowy Papui Zachodniej

Przemoc wobec Zachodnich Papuasów na przełomie lat 2017/2018

W Pierwszy Dzień Nowego Roku 2018, Anekanus Kemaringi, 22-letni mężczyzna z Papui Zachodniej został poddany torturom, a następnie zamordowany przez indonezyjskich żołnierzy powiązanych z indonezyjskimi siłami specjalnymi Kopassus.

Anekanus był w ciężkim stanie, próbował uciec, ale został zatrzymany przez indonezyjskiego żołnierza o imieniu Didik Supriyadi. Według lokalnego świadka, indonezyjscy żołnierze z posterunku Koramil przybyli i torturowali młodego mężczyznę. Po zamordowaniu Anekanusa Kemaringiego, jak poinformował dziennik Tabloid Jubi, indonezyjscy żołnierze ukryli jego ciało i odmawiali wydania go rodzinie przez następne kilka godzin. Anekanus został poddany tradycyjnej ceremonii kremacji dopiero następnego dnia.

Nie wszczęto śledztwa w sprawie śmierci Anekanusa, nie postawiono także zarzutów jego zabójcom. Chociaż nie możemy jednoznacznie stwierdzić, co skłoniło indonezyjskich żołnierzy do zatrzymania i ostatecznie uśmiercenia Kemaringiego, to warto odnotować, że nosił on tradycyjne bransoletki z flagami Papui Zachodniej, które ubrane miał również tamtego feralnego dnia. W Indonezji eksponowanie flagi Papui Zachodniej jest zakazane, a Zachodni Papuasi, którzy to robią mogą zostać skazani nawet na 15 lat więzienia, a nawet zabici.

W innym wydarzeniu odnotowanym 25 grudnia w mieście Kepi (dystrykt Mappi) dziewiętnastoletni Papuas, Nikolausi Bernolpus został zastrzelony przez indonezyjskiego policjanta. Według organizacji zajmujących się prawami człowieka oraz Międzynarodowej Koalicji na rzecz Papui (ICP) Nikolausi Bernolpus wraz z kilkoma przyjaciółmi siedział przy drodze, kiedy zbliżył się do nich patrol policji. Młodzi mężczyźni zostali oskarżeni o wypicie napojów alkoholowych, policjanci nakazali im także powrót do domu. Spór zakończył się bójką podczas, której Nikolausi miał rzekomo uderzyć oficera drewnianym kijem. Według szefa policji, Wartono, oficer następnie upadł na ziemię i oddał dwa strzały ostrzegawcze. Gdy Nikolausi Bernolpus próbował uciec, oficer oddał kolejne strzały, trafiając go śmiertelnie w szyję.

21 grudnia 2017 roku Free West Papua Campaign otrzymało raporty od grup politycznych zajmujących się prawami człowieka w Indonezji i Papui Zachodniej o użyciu ostrej amunicji i torturach zachodniopapuaskich cywili, w tym dzieci, w trakcie operacji wojskowych i policyjnych prowadzonych przez indonezyjski aparat bezpieczeństwa w regionie Nduga. Według informacji prasowej Koalicji na Rzecz Sprawiedliwości, Prawa i Praw Człowieka Centralnych Wyżyn Papui, Obrońców Wolności Obywatelskich, a także Komisji ds. Zaginionych i Ofiar Przemocy, 20 grudnia indonezyjska armia przeprowadziła tzw. „Operację Zamiatania” na lotnisku Daragma w dystrykcie Mugi (region Nduga).

Indonezyjscy żołnierze i policjanci w trakcie tych wydarzeń „strzelali losowo do ludzi przybywających na lotnisko, a także w kierunku domów i innych budynków położonych w pobliżu lotniska Daragma”. Autorzy raportów otrzymali informację, że „dwa domy zostały spalone przez aparat bezpieczeństwa, a inne domy w pobliżu podziurawiono kulami”. Wśród rannych znalazła się trójka nieletnich dzieci, których kule dosięgły kiedy przebywały w domu.

Po przeprowadzeniu tej operacji indonezyjskie siły bezpieczeństwa zablokowały dostęp do regionu Nduga i każdy kto podróżował w tym obszarze musiał wpierw złożyć wniosek o specjalną przepustkę, wydawaną w pięciu indonezyjskich posterunkach wojskowo-policyjnych w terenie. Doniesienia o przebiegu wydarzeń w dystrykcie Mugi podważa Muhammad Aidi z dowództwa wojskowego komendy głównej. Twierdzi on, że raporty nie są prawdziwe, a członkowie organizacji, które je wydali nie rozpoczęli żadnego śledztwa w tym przedmiocie.

Kompilacja: Damian Żuchowski
Na podstawie: FreeWestPapua.org [1] [2] [3], Tapol.org, en.Tempo.co

Free West Papua Campaign Poland

Pierwszy szczyt liderów Zjednoczonego Ruchu Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP)

Między 27 listopadem a 3 grudnia 2017 roku w stolicy Vanuatu, Port Villa, odbył się szczyt Zjednoczonego Ruchu Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP). ULMWP to parasolowa organizacja ruchu niepodległościowego Papui Zachodniej – zachodniej części Nowej Gwinei od lat 1960. okupowanej przez administrację Indonezji. ULMWP posiada status obserwatora przy międzyrządowej organizacji państw Melanezji (Melanesian Spearhead Group – MSG) i cieszy się jedną z największych historycznie legitymacji do reprezentowania głosu Zachodnich Papuasów na arenie międzynarodowej.

Szczytowi przewodniczyli członkowie Komitetu Rady, a zarazem przedstawiciele największych organizacji niepodległościowych skupionych pod parasolem ULMWP: Andy Ayamiseba (przewodniczący Narodowej Koalicji na Rzecz Wyzwolenia Papui Zachodniej – WPNCL); Buchtar Tabuni (przewodniczący Parlamentu Narodowego Papui Zachodniej – PNWP) oraz Edison Waromi (premier Federalnej Republiki Papui Zachodniej – NRFPB)

W szczycie wzięli udział również inni przedstawiciele WPNCL, PNWP, NRFPB, a także liderzy Armii Narodowego Wyzwolenia Papui Zachodniej (TPN-PB), Wojskowej Rady Armii Narodowego Wyzwolenia Papui Zachodniej (DM-TPN/PB), Armii Rewolucyjnej Papui Zachodniej (TRWP), Rady Zwyczajowej Papui (DAP), Organizacji Wyzwolenia Papui Zachodniej (WPLO) a także Sojuszu Studentów Papuaskich (AMP).

Na terenie Kompleksu Nakamal Wodzów Rady Malvatuamuri gdzie odbył się szczyt głos zabrał osobiście premier Vanuatu, Charles Salwai. Obecni byli także wicepremier Vanuatu, Joe Natuman, minister ziemi Vanuatu Ralph Regenvanu oraz Specjalny Wysłannik ds. Papui Zachodniej, Jonny Koanapo. Ceremonia otwarcia obejmowała podniesienie narodowych flag Vanuatu i Papui Zachodniej, a także zaintonowanie hymnu Papui Zachodniej. Tradycyjną ceremonię powitalną wykonała młodzież z Malakuli.

W trakcie spotkania zebrani odnotowali pogarszający się stan praw człowieka w Papui Zachodniej. Zarówno Zachodni Papuasi, jak i Indonezyjczycy, dopominający się o uszanowanie praw człowieka i samostanowienie Papui Zachodniej byli aresztowani i torturowani przez funkcjonariuszy indonezyjskiej policji i wojska. Członkowie ULMWP opowiedzieli się za kontynuacją pracy, rozwojem i utrzymywaniem stosunków z ośmioma państwami-członkami Koalicji Pacyfiku na rzecz Papui Zachodniej i wszystkimi międzynarodowymi gremiami: od Melanesian Spearhead Group po Unię Europejską. Przywódcy ULMWP zapowiedzieli także, iż zwrócą się do ambasadorów MSG przy ONZ, Ambasadora Vanuatu i Ambasadora Wysp Salomona, o udział w konsultacjach z Komitetem ds. Dekolonizacji (C24) przy ONZ.

W związku z zakończeniem pierwszego okresu pracy organizacji (2014-2017), członkowie ULMWP podczas szczytu w Port Villa, zgodnie z wymogami statusu i regulaminu, wyznaczyli i wybrali nową strukturę Komitetu Wykonawczego Przywództwa ULMWP na drugi okres pracy (2018-2021). Nowym przewodniczącym ULMWP wybrany został dotychczasowych rzecznik organizacji Benny Wenda. Stanowisko wiceprzewodniczącego ULMWP objął dotychczasowy przewodniczący organizacji, Octavianus Mote. Funkcję rzecznika organizacji powierzono Jacobowi Rumbiakowi, na skarbnika wyznaczono Paulę Makabory. Nowym członkiem Komitetu Wykonawczego ULMWP został Oridek Ap.

Inauguracyjna mowa nowego przewodniczącego Zjednoczonego Ruchu Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP) Benny’ego Wendy (1 grudzień 2017 r.):

„W imieniu nowo wybranego przywództwa ULMWP, ludu Papui Zachodniej, delegatów papuaskich, którzy przybyli tu dzisiaj oraz naszych grup solidarnościowych z całego świata, chciałbym podziękować narodowi Vanuatu za umożliwienie nam świętowania naszego dnia niepodległości tutaj z Wami.

Dzisiaj jest szczególny dzień dla narodu Papui Zachodniej. Świętujemy 56. rocznicę momentu kiedy zadeklarowaliśmy naszą niepodległość od Holendrów i podnieśliśmy naszą flagę Morning Star po raz pierwszy. Ale po całym tym czasie, nadal nie mamy naszej wolności.

Jesteśmy tak szczęśliwi, że możemy stać tutaj z Wami na Waszej świętej ziemi, aby celebrować nasz narodowy dzień, a także otwarcie naszej głównej siedziby ULMWP. Nastąpiło to dzięki hojności i solidarności rządu Vanuatu i jego mieszkańców. Dzisiaj, lud Vanuatu stworzył historię Papui Zachodniej.

W imieniu mojego ludu, pragnę wyrazić naszą solidarność z ludem Vanuatu. Bierzemy ducha z Waszej walki o niepodległość i dziękujemy Wam za Waszą solidarność w naszej walce. Chcemy szczególnie podziękować Komitetowi Zjednoczenia, tutaj w Vanuatu, za jego ciężką pracę wspierającą nas, a także Radzie Wodzów.

Jak wiecie, podróż ta była trudna i długa. Dość często, jako Papuasi, czujemy, że jesteśmy tylko my przeciwko światu. Ale kiedy Vanuatu mówi: „Będziemy stać obok Was” daje to nam nadzieję na przyszłość, że pewnego dnia zaprosimy was do świętowania naszej niepodległości, z nami, w Papui Zachodniej.

Wiemy również, że wyzwanie stojące przed nami jest ogromne. W ciągu ostatnich kilku dni spędziliśmy wiele godzin na dyskusjach, dzieleniu się i planowaniu przyszłości naszego ruchu. Jesteśmy bardziej zjednoczeni niż kiedykolwiek. Zobowiązujemy się uważnie słuchać i odpowiadać przed naszym narodem na terenie Papui Zachodniej. To od ludu Papui Zachodniej – i wszystkich naszych grup solidarnościowych na całym świecie – zyskujemy naszą siłę. W ramach naszej nowej struktury przywództwa, zobowiązujemy się do silnej i zjednoczonej przyszłości, ponieważ wiemy, że jest to potrzebne do wyzwolenia naszego narodu. Modlę się aby wszyscy, którzy chcą zobaczyć wyzwolenie narodu Papui Zachodniej, poparli nas w swoich modlitwach.

Nasz ruch stale rośnie w siłę. To wsparcie naszych sąsiadów z Pacyfiku przyczyniło się do dotarcia do momentu, w którym teraz jesteśmy – i pozwoliło narodom z całego świata rozpoczęcie wspierania nas na arenie międzynarodowej. Bez wsparcia Pacyfiku, trudno byłoby rozwinąć rosnącą międzynarodową solidarność. Wasze stałe wsparcie jest niezbędne dla naszej sprawy i dziękujemy Wam za nie.

Kiedy stoimy tu dzisiaj, świętując swobodnie nasz narodowy dzień i podnosząc flagę Papui Zachodniej, pragnę złożyć hołd naszym braciom i siostrom z Papui Zachodniej, którzy robią to samo, ale pod groźbą przemocy, aresztowania i uwięzienia. Składamy hołd ich odwadze i obiecujemy zrobić wszystko, co w naszej mocy, by zapewnić powodzenie naszej walce, aby pewnego dnia podnieść flagę na wolnej i niepodległej Papui Zachodniej.”

Przygotował: Damian Żuchowski
Źródła oryginalne: ULMWP.org [[1] [2]
Free West Papua Campaign Poland

Głos serca sędziwego wioskowego przywódcy z Papui Zachodniej

„Nasza misja nie wynika z woli człowieka a jest Wezwaniem Bożym”

Nasza wyspa wraz w otaczającymi ją archipelagami jest darem od Wielkiego Stwórcy przekazanym nam następnie jako dziedzictwo przez naszych przodków.

Ziemie Ambon, Makasar i Jawa są darem Świętego Stwórcy dla mieszkańców tych ziem.

Misja nasza realizowana jest w warunkach wielkiej męki, w realiach której staramy się być humanitarni i szlachetni. Do tej misji wzywa Pełen Chwały Stwórca wszelkie ludy spośród całego bogactwa kultur i grup językowych jakie zamieszkują Papuę Zachodnią aby walczyły i wyzwoliły ziemię naszych przodków. My bowiem walczymy nie dla poczucia mocy i potwierdzenia naszej waleczności i męstwa, ale w imię szlachetnej misji do jakiej wzywa nas Jezus Chrystus, do którego to należy naród Papui Zachodniej.Tak więc nie dla ludzkiej chwały, ani by kraść chwałę należną Bogu walczymy, ale dla naszego ukochanego kraju.

Z pokorą w sercu i ograniczoną możliwością otrzymania wsparcia ze świata zewnętrznego walczymy uparcie zużywając energię, czas i myśli jako skarby naszych serc, ryzykując życie, stajemy się ofiarami pokojowej walki. Chcemy tym sposobem odzyskać utraconą suwerenność, która została nam skradziona 56 lat temu  przez „żelazną rękę” Indonezji, USA oraz ONZ, która dzierży wycelowany w nas karabin.

Raz po raz Łaska Boska uzdrawia nas w dniu powszednim i dlatego też Moc Boska wyzwoli naszą ziemię zanim będzie za późno z rąk naszego wroga jakim jest kapitalizm i kolonializm Republiki Indonezji (NKRI).

To wszystko dokona się na oczach całego Świata i stanie się świadectwem Łaski Najświętszego Wielkiego Stwórcy!

Nasza wyspa Papua i wszelkie otaczające ją archipelagi wśród bezmiaru wód to nagroda jaką obdarował Wszechmocny naszych przodków.

Ten oto mandat od Boga i misja naszego narodu realizuje się poprzez walkę o suwerenność pełną męczęństwa, znoszenie cierpienia i wielkiego ciężaru złożonego na barkach dzieci naszego ludu.

Ręka Boska czuwa nad naszym narodem by go chronić, osłania go i podąża za nim w jego drodze ku wolności. Nie jest łatwo zrozumieć Wolę Bożą i „ruchy Boskiej ręki”, którą czcimy, ale Jezus Chrystus w swej Łasce pozwala nam być zdolnymi do tej walki w imię obrony kraju naszych przodków. Łaska jego jest szczególnie silna wobec przepełnionej duchem walki o wolność Papui Zachodniej.

Przed bojownikami o wolność stoją wielkie wyzwania jak i wielkie represje i prześladowania, łącznie z więzieniem, lecz taki jest ich wybór leżący u podwalin ich drogi. Nie myślmy, że jest inaczej, jednak tak ślubowaliśmy Bogu, władcy tego kraju – kraju w ziemi którego kryją się zbielałe przez wieki kości naszych przodków.

W imię Prawdy oświadczam, że zgodnie z Wolą Bożą wypełniamy nasze serca pokorą, byśmy mogli w twarz spojrzeć Bogu Ojcu, tak by nas w przyszłości nie opuścił. Jezus Chrystus jako Wielki Stwórca dzierży w swej prawicy wyzwolenie ludu uciśnionego przez kolonializm na całym świecie. Niechaj nas wszystkich błogosławi! Ci jedynie z pokornym sercem będą wybawieni z uścisku kolonizatora jakim jest Republika Indonezji

Oto składam pełne szacunku pozdrowienia wszystkim szlachetnym trwającym po stronie ludu uciśnionego. Niechaj cieszą się Łaską Wszechmogącego.

„Natura Ideologii Wolnej Papui”

Ideologia wolnej Papui przepełnia naszego ciało i krew, tak więc nie zaniknie na ziemii naszych Przodków.

Istnieją wielkie narody, zamieszkane przez wspaniałych wykształconych ludzi, jednakże po okresie rozkwitu one mogą zmierzać ku upadkowi, by umrzeć i zaniknąć, ale ideologia wolnej Papui wyznawana przez rdzennych mieszkańców nie wyblaknie aż do ostatecznego  wypełnienia się Apokalipsy i Armagedonu!

Indonezja stara się wszelkimi sposobami zdeprecjonować tą ideologią i namówić Zachodnich Papuasów by przestali ją traktować jako wielką sprawę i ją porzucili. Widocznie Rząd Zjednoczonej Republiki Indonezji nie zdaje sobie sprawy jaki jest prawdziwy korzeń ich niezłomnej woli i uporu.

Kiedy tylko Zachodni Papuas krzyczy, że pragnie wolnej Papui wszyscy na około są aresztowani,więzieni, gwałcone jest prawo i sprawiedliwość. Dla rządzących Zjednoczoną Republiką Indonezji (NKRI) charakterystyczne jest przekonanie, że realizują oni zasady demokracji. Gdzie jest jednak prawo i sprawiedliwość w tym kraju?!? Zaprawdę w tym kraju prawo i demokracja są anachroniczne i wypaczone!

My lud Papui Zachodniej reprezentujemy melanezyjską rasę i kulturę, nie jesteśmy Malajami! Nie walczymy o rozwój infrastruktury, dobrobyt, jedzenie, picie czy urzędy! Papua została wyposażona przez Boga Stwórcę w wielkie dziedzictwo, a prawo i demokracja w wydaniu NKRI są anachroniczne, ponad = realizowana przez ten rząd demokracja w praktyce mija się z jej teorią i ideałami.

Dziękuję Ci Boże, który jesteś Życiem Papui, którego grożna ręka uniesiona jest w geście ochrony nas, i która nas wyzwoli!

Niech żyje Wyzwolenie!

Sędziwy Wódz Wioski

 

Referendum niepodległościowe w Bougainville jako rezultat zniszczenia kopalni złota Panguna

W 1998 roku Rewolucyjna Armia Bougainville (BRA – Bogainville Revolution Army) skonsolidowała siły by dać odpór  kapitalistom i ich poplecznikom z rządu Papui Nowej Gwinei (PNG).

Główną ideą BRA było postawienie się obcym siłom kapitalizmu i rządowi mającym tą samą kryminalną i kolonialną twarz (naturę). Uciskali oni lud Bougainville, oraz okradali go z zasobów naturalnych i surowców, tak jak to miało miejsce w kopalni Panguna eksploatowanej przez Rio Tinto.

W rezultacie działań zbrojnych realizowanych przez BRA doszło do interwencji ONZ oraz podpisania memorandum  MOA (Memorandum of Agreements) pomiędzy rządem PNG a przywódcami BRA, na czele ze zmarłym  w 2005 roku, Francisem Ona jako zwierzchnikiem stojącym na ich czele. Miało to miejsce w 2001 roku.

Członkowie BRA swą walkę przeciw kolonizatorom i kapitalistom prowadzili z wielką odwagą, przyniosło to rezultat w postaci określania daty referendum niepodleglościowego na 15 czerwiec 2019 roku i szansę na powstanie w pełni niepodległego i suwerennego melanezyjskiego państwa na Pacyfiku.

Pewnego dnia, w pewnym miejscu, Pan Sebby Sambom spojrzał w twarz jednemu z przywódców BRA i rozpoczął dyskusję o ruchu oporu i walce zbrojnej. Rozmowa ta przyniosła konkluzję jaka padła z ust wspomnianego przywódcy BRA, że jeśli Zachodni Papuasi chcą być wolni muszą podjąć ryzyko takie jak bojownicy BRA w Bogainville, którzy stawili czoła  Rio Tinto oraz siłom zbrojnym PNG jako ich poplecznikom w 1998 roku.

Prowadzący z Sebbym Sambomem przywódca BRA rzekł:: „Kiedy rozpoczyna się nowy konflikt zbrojny wtedy ONZ interweniuje! Jeśli nie ma walki zbrojnej ONZ nie będzie interweniowało! Porzuć więc sny, ze ONZ przyniesie niepodległość, to mrzonki ludzi słabych, pozbawionych nadziei! W związku z tym Zachodni Papuasi powinni stawić zbrojny opór siłom Indonezji a nie walczyć za pomocą dyplomacji i demonstracji”.

Następnie zaczął Sebbemu rysować pewną wizję i opowiadać: :”Spójrz bracie na miasto Arawa! To miasto tak wielkie jak Port Moresby w PNG! Spójrz na te wieżowce i pomyśl, że w czasie walk zbrojnych BRA spaliło i obróciło w ruinę to miasto”.

Kontynuował dalej: „W rezultacie dostaliśmy szansę w postaci referendum jakie odbędzie się 15 czerwca 2019 roku w wyniku negocjacji, na które się zgodziliśmy i na których określiliśmy warunki ugody. Tak więc sugeruję wszystkim bojownikom o wolność Papui Zachodniej by najpierw zbudować silną armię, która da silny opór siłom NKRI a nie skupiać się na działaniach dyplomatycznych i demonstracjach.

Jako dowód niechaj posłużą fotografie przedstawiające bojowników BRA, którzy obrócili w ruinę kopalnię Panguna i uniemożliwili Rio Tinto kontynuowanie wydobycia.

Poniższy artykuł stanowi materiał do refleksji dla narodu Papui Zachodniej, zwłaszcza dla bojowników o wolność należących do ugrupować zbrojnych. Pamiętajmy, że Papua Zachodnia nie będzie szybko wolna jeśli będziemy się skupiać jedynie na pokojowych metodach walki.

Tak więc TPN-PB ma dwie agendy, dwie warstwy działania Rewolucji Etapowej (Revolusi Tahapan) oraz Rewolucji Totalnej (Revolusi Total). Ostatnie strzelaniny w Tembagapurze stanowią element Etapowej Rewolucji (Revolusi Tahapan). Agenda ta została ustanowiona w rezultacie rezolucji na Konferencji TPN-OPM (KTT TPN-OPM) w Biak w dniach 1-5 maja 2012. Na tej podstawie TPN-PB realizuje swe cele. Dotyczy to wszelkich oddziałów TPN-PB dowodzonych przez najwyższego generała TPN-PB Goliatha Tabuniego.

Autor: Sebby Sambom (Rzecznik Prasowy Armii Wyzwolenia Narodowego Papui Zachodniej (TPN-PB)

Źródło oryginalne:  „Bougenville Akan Referendum 15 Juni 2019 Karena Mereka Telah Berhasil Hancurkan Tambang Emas Rio-Tinto Milik Amerika tahun 1998”

https://ssambom.blogspot.com/2017/11/bougenville-akan-referendum-15-juni.html#more

Tłumaczenie: Rafał Szymborski

UWAGA REDAKCYJNA „KRWI PAPUASÓW”

Przeplatające się walki i wojna trwały na Bougainville przez dziesięć lat (1988-1998) a sama data 1998 począwszy już od stycznia tamtego roku, symbolizuje dogasanie konfliktu i rozpoczęcie prowadzących do rozejmu rozmów dyplomatycznych. Warto pamiętać, że przez większą część trwania tego konfliktu rząd PNG posiadał silne poparcie rządu Australii, a w schyłkowej fazie konfliktu nie mogąc otrzymać wsparcia zbrojnego od Australijczyków, rząd premiera Papui Nowej Gwinei, Juliusa Chana, uciekł się do skorzystania z usługi prywatnej firmy wojskowej Sandline International, która wysłała swoich żołnierzy-najemników. W wielu miejscach zaczęli zastępować regularne wojska PNG. Gdy zostało to ujawnione, wybuchł wielki międzynarodowy skandal. Porównanie wielkością miast Arawa do Port Moresby jest trochę na wyrost, chociaż Arawa to rzeczywiście jedne z największych miast w PNG i Bougainville – w rzeczywistości jednak Port Moresby to nieporównywalnie prawie 10-krotnie większa metropolia jeśli chodzi o samą tylko populację.

KNPB Konsulat Indonesia odpowiada na wyzwania współczesności i instruuje społeczność zachodniopapuaską żyjącą poza Papuą

Spotkanie jakie miało miejsce w  domu studenckim Ashrmama Cenderavasih Putra V Manado (Sulawesi Północne) było zainicjowane przez Komitet Narodowy Papui Zachodniej – Konsulat Indonesia (KNPB Konsulat Indonesia) i zorganizowane w porozumieniu z różnymi organizacjami społecznymi, religijnymi oraz pracowniczymi.

W rozwoju świadomości politycznej narodu Papui Zachodniej niezwykle istotną rolę odgrywa fakt ,że problem łamania praw człowieka i tamtejszych dążeń niepodległościowych to nie problem lokalny, regionalny, ani też narodowy, ale ponad wszelką wątpliwość międzynarodowy i dlatego wymaga on rozwiązania przy udziale międzynarodowych instytucji (Referendum pod nadzorem ONZ to jeden ze standardowych postulatów Zachodnich Papuasów). W związku z tym Zjednoczona Republika Indonezji (NKRI) manipuluje historią Papui Zachodniej i kreuje rozmaite strategie dyplomatyczne tak by możliwość dyskutowania kwestii Papui Zachodniej na forum międzynarodowym stłumić.

Działania indonezyjskich polityków stały się zagrożeniem dla zachodniopapuaskiej walki na forum Pacyfiku, bowiem dnia 23 marca 2017 podpisano MoU-Memorandum of Understanding, gdzie sygnotariuszami były: Royal Solomon Police Force (RISPF- czyli Policja Wysp Salomona) oraz Kepolisan Republik Indonesia (Policja Republiki Indonezji z Tito Karnavianem na czele). MoU jest dokumentem, który był dyskutowany na ostatnim szczycie MSG zainicjowanym przez NKRI (zauważmy, że NKRI ma tam od niedawna status członka stowarzyszonego podczas, gdy Zjednoczony Ruch Wyzwolenia Papui Zachodniej – ULMWP jedynie status obserwatora),który ma na celu zwalczanie terroryzmu i przemytu w Południowym Pacyfiku.

Jako, że Minister Spraw Zagranicznych Wysp Salomona Manasseh Sogavare ujrzał w tym dokumencie zagrożenie dla zachodniopapuaskiej walki o niepodległość i praw człowieka strona indonezyjska wszczęła szereg działań zmierzających do oskarżenia Manasseha Sogavare o korupcję i zdyskredytowania go.

Pan Sogavare jest znany z uporczywej walki o to by Zachodni Papuasi przestali być dyskryminowani, aresztowani, oskarżani, ścigani czy nawet bez jasnej przyczyny zabijani jak mają to miejsce po dziś dzień zwyczaj czynić indonezyjskie wojsko i policja (TNI/POLRI). Podobnie próbkę takiej aktywności indonezyjskiej dyplomacji obserwowaliśmy na ostatniej Sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Nowym Yorku.

Jako odpowiedź na próby wyciągnięcia kwestii Papui Zachodniej na forum MSG oraz ONZ pojawiły się agresywne, dogmatyczne, jednostronne, stygmatyzujące Papuasów artykuły, od których zaroiło się w indonezyjskiej prasie. Celem ich wszystkich było rozbicie jedności zachodniopapuaskiego ludu z uporem walczącego o niepodległość i suwerenność.

„Aby strzec integralności i dobrej kondycji ludu Papui Zachodniej od Sabang aż po Ambon musimy budować świadomość kolektywną i co najważniejsze pamiętać o jedności, by potem ramię w ramię iść do przodu, tak by chronić nasze bezpieczeństwo i wspólnotę. Musimy ją budować poprzez dialog, który powinniśmy inicjować od akademika do akademika, od szałasu po szałas, by potem „nie być  wstrząśniętymi, kiedy spadnie deszcz”. Mamy silną wolę stworzenia takiego ochronnego parasola- bo najważniejsze to nasza jedność i integralność” –  spuentował Hiskia Meage Przewodniczący KNPB Indonesia –  Komite Nasional Papua Barat Konsulat Indonesia).

W takich oto realiach mieszkańcy Papui Zachodniej muszą ciągle zmagać się ze stygmatyzacją ze strony władz NKRI, które bez przerwy pragną pęknięcia Papuaskiej solidarności, tak więc muszą oni zachowywać harmonię w społecznościach jak i relacjach indywidualnych w trakcie walki o wyzwolenie spod kolonialnego ucisku.

Źródło oryginalne:  MENANGGAPI ISU DAN SAMPAIKAN PERKEMBANGAN POLITIK BANGSA WEST PAPUA SERTA RAPIKAN ORANG PAPUA DI LUAR PAPUA https://knpbkonsulatindonesia.wordpress.com/2017/11/08/menanggapi-isu-dan-perkembangan-politik-bangsa-west-papua/

Tłumaczeniei i Opracowanie: Rafał Szymborski