Nawet do 189 zachodniopapuaskich uchodźców nie żyje

Koalicja Społeczeństwa Obywatelskiego na rzecz Solidarności z Ndugą i Zespół Wolontariatu Humanitarnego w Wamenie, 17 lipca 2019 roku ujawniły, że co najmniej 139 osób umarło w obozach przesiedleńczych w mieście Wamena w ciągu ostatnich sześciu miesięcy (grudzień 2018 – lipiec 2019) od czasu kiedy wybuchły starcia między indonezyjskim wojskiem a oddziałem Armii Narodowego Wyzwolenia Papui Zachodniej (TPN/PB) walczącym o niepodległość Papui Zachodniej.

W raporcie oszacowano, że łączna liczba przesiedleńców w rejonie Wameny liczyła ok. 5000 osób, z czego 700 stanowiły dzieci. Zdrowie uchodźców z Nduga pogarszało się w tym okresie systematycznie z powodu braku dostaw humanitarnych – zwłaszcza żywności i środków medycznych – a także chorób zakaźnych, takich jak czerwonka.

Hipolitus Wangge z Marthinus Academy podczas spotkania z Instytutem Pomocy Prawnej w Dżakarcie (LBH Jakarta) wyjaśnił wówczas, że głównym problemem uchodźców z Nduga jest brak żywności. Dzieci otrzymywały nie więcej niż jeden posiłek dziennie. Nawet małe dzieci jadły w tym czasie wyłącznie makaronem i ryż. Taka dieta, w ocenie Wangge, przyczynia się do postępującego pogorszenia stanu zdrowia najmłodszych. Na podstawie badań Zespołu Solidarności dla Ndugi najczęstsze choroby wśród uchodźców w Wamenie to między innymi niedokrwistość, bóle mięśni, biegunka i wspomniana wcześniej czerwonka. Komisarz Krajowej Komisji ds. Kobiet, Saur Timiur Situmorang, podczas spotkania z zespołem LBH Jakarta zwrócił szczególnie uwagę na sytuację kobiet w ciąży i wezwał ponadto indonezyjski rząd do zarejestrowania wszystkich uchodźców będących ofiarami konfliktu w Nduga.

Zespół Solidarności dla Nduga, wezwał Indonezję do wycofania sił policyjnych i wojskowych z Nduga, uznania przesiedleńców za ofiary konfliktu i udzielenie im należytego wsparcia, wreszcie także do otwarcia dostępu do Papui dla grup i organizacji zajmujących się prawem i prawami człowieka, jak również dla dziennikarzy oraz pracowników organizacji humanitarnych.

Indonezyjski rząd nie uznał przemocy jaka wybuchła w Nduga za konflikt zbrojny, co automatycznie ograniczyło pomoc jaka mogłaby zostać udzielona na mocy prawa indonezyjskiego. Raport grup wsparcia monitorujących sytuację uchodźców z Nduga, żądając więcej dowodów, uznał za mistyfikację rzecznik indonezyjskiej armii, Mahmmud Aidi. Wcześniej skrzętnie pomijający temat ofiar śmiertelnych indonezyjskiej operacji w Nduga, oficjele z Dżakarty w następstwie szokujących danych zmienili strategię. Pragnąc zdementować informacje pochodzące od grup pomocowych, rząd Indonezji opublikował własne statystyki ofiar śmiertelnych, które sugerowały, że liczba ofiar nie była wyższa niż 53 osoby.

Poważne oskarżenia ze strony indonezyjskich notabli pod adresem cywilnych grup pomocowych związane z fałszowaniem danych skłoniło kilka różnych podmiotów do zweryfikowania posiadanych informacji. Dane te zweryfikowano przy pomocy Fundacji Sprawiedliwości i Opieki Społecznej w Papui (YKKMP), Kościoła KINGMI oraz Zgromadzenia Ludu Papuaskiego w Nduga. W analizę danych włączono także samych przesiedleńców.

Ponowne badania przyniosły jeszcze bardziej zatrważające wyniki. Grupy pomocowe oszacowały, że w rezultacie operacji indonezyjskiego wojska, 182 osoby uciekające przed przemocą, zmarły w ostatnich miesiącach w obozach dla uchodźców. Dyrektor YKKMP Theo Hasegem powiedział że ofiary śmiertelne odnotowano w kilku okręgach regencji Nduga, takich jak Yigi, Mbua, Inikggal i Nirkuri, a także w sąsiednich regencjach, w tym Jayawijaya, Lani Jaya oraz Timika. Niektóre osoby ujęte w statystykach zmarły poszukując schronienia w lasach. „Domniemanymi przyczynami śmierci był głód, ponieważ w lasach nie było pożywienia, a uchodźcy byli również narażeni na chłód” – powiedział Hasegem. YKKMP poszukuje jednocześnie małego dziecka, które zaginęło po tym, jak jego matka, 26-letnia Kenmalet Gwijangge, została rzekomo zastrzelona 4 lipca 2019 roku w dzielnicy Mugi.

W rezultacie operacji indonezyjskiego wojska prowadzonej oficjalnie przeciwko Armii Narodowego Wyzwolenia Papui Zachodniej (TPN-PB) od grudnia 2018 do ucieczki ze swoich domów zmuszonych zostało łącznie 34 tysiące osób. Około 30 cywilów zginęło w następstwie bezpośredniej przemocy indonezyjskiego wojska, które dopuszczało się podpaleń budynków użyteczności publicznej, domów, a także pozasądowych zabójstw na okolicznych mieszkańcach. Do wycofania indonezyjskiego wojska i policji z regencji Nduga w Papui Zachodniej, wezwał formalnie podlegający indonezyjskim strukturom władzy, regent Ndugi, Yairus Gwijangge, który poprosił przewodniczącego indonezyjskiego parlamentu, Bambanga Soesatyo o pomoc w przekazaniu prośby na ręce Joko Widodo. Obok Yairusa, podobne stanowisko zajął sekretarz regionalny regencji Nduga, Namia Wijangge.

Opracowanie: Damian Żuchowski

Źródła:

Ardila Syakriah” 182 reportedly die while seeking refuge in Nduga conflict” https://www.thejakartapost.com/news/2019/08/01/182-reportedly-die-while-seeking-refuge-in-nduga-conflict.html

182 warga sipil meninggal sejak konflik Nduga, Papua https://www.aa.com.tr/id/nasional/182-warga-sipil-meninggal-sejak-konflik-nduga-papua/1556293

At least 139 die in Papuan refugee camps, claims relief group https://asiapacificreport.nz/2019/07/20/at-least-139-die-in-papuan-refugee-camps-claims-relief-group/

Soleman Itlay, Perang data korban operasi militer di Nduga https://www.jubi.co.id/perang-data-korban-operasi-militer-di-nduga/

 

 

Reklamy

Niechaj konflikt horyzontalny w Timice już dłużej nie trwa

Młodzież jest potencjalnym kandydatem do przewodniczenia w życiu rodziny, plemienia, narodu i kraju jak również do tego by zasilić rzeszę przywódców decydujących o losach świata w przyszłości. W historii świata odnotowano wielokrotnie wydarzenia potwierdzające, iż staje się ona pierwszoplanowym aktorem w procesie uzyskiwania (odzyskiwania) suwerenności i niepodległości przez państwa.

Demonstracja studentów papuaskich w Dżakarcie poświęcona kwestii konfliktu horyzontalnego

Indonezja funkcjonuje jako realny byt, ponieważ dała temu podstawy walka realizowana przez młodzież. Porwanie Bung Karno oraz przyspieszenie procesu odczytania tekstu Proklamacji Niepodległości Indonezji, Przysięga Młodzieży z 28 października 1928, przemiany ustrojowe w ramach dążeń reformistycznych i demokratyzacyjnych stanowią ewidentne przykłady potwierdzające tę tezę.

Od momentu, gdy przedsiębiorstwo gigant będące własnością USA (czyli od roku 1967) prowadzi eksploatację złóż złota i miedzi w regencji Mimika (miasto Timika i dzielnica Tembagapura) nie ustaje tam konflikt zbrojny i wynikające z tego tytułu roszczenia PT. Freeport Indonesia, aby zapewnić bezpieczeństwo w tym regionie. Działalność Freeport odciska bardzo negatywny wpływ na ludność zamieszkującą Miasto Dolarów. Konflikty zbrojne pomiędzy przedstawicielami różnych plemion i grup etnicznych nie znalazły zakończenia aż do czasów obecnych. (Możemy więc wnioskować, że są one wręcz indukowane przez Freeport, który wymuszając masowe przesiedlenia ludności zmusza je do konkurowania o ograniczone zasoby, zaburzając istniejącą między nimi równowagę – przypis tłumacza).

Wojny w Timice są zdominowane przez ludy górskie wywodzące się z Masywu Centralnego (Pegunungan Tengah Papua). Przez cały czas ich trwania nie znaleziono obiektywnego rozwiązania pokojowego, poza prawem zwyczajowym (Hukum Adat). Wszystko wskazuje, iż jest ono jedynym skutecznym narzędziem mogącym spełnić oczekiwane rezultaty. Wpływ regulacji prawa zwyczajowego mającego za cel przynosić pokój (Perdamaian Adat) nie jest stały ponieważ jest ono wcielane w życie w momencie zaistnienia konkretnych wojen międzyplemiennych.

Oto stajemy jako grupa solidarnościowa na pewnej granicy, pragnąc ukształtować pokój wewnątrz naszych światów wewnętrznych oraz w sumieniach tych do których apelujemy, a więc społeczeństwa papuaskiego, szczególnie tego z Timiki. Oto uczestniczymy w realizacji rozwiązania wdrażanego w wymiarze totalnym! Koncepcję jaką przedkładamy jest Forum Rekoncyliacji Pokojowej mającej charakter stały.

PODSTAWA PRZEMYŚLEŃ

Pierwotnie opieramy się na świadomości, że wojna, czy konflikt pomiędzy rdzennymi ludami papuaskimi (Orang Asli Papua, czy też Masyarakat Pribumi Papua) stanowi złe przyzwyczajenie przynoszące negatywne piętno w dyskursie publicznym i opinii świata zewnętrznego. Wiele narodowych mediów starało się usprawiedliwiać konflikty międzyplemienne jako integralny element kultury. My jednak stanowczo je odrzucamy pragnąc dać mądry impuls naszemu społeczeństwu.

Po drugie – jesteśmy świadomi, iż wojny plemienne jako forma konfliktu horyzontalnego przynoszą bardzo destrukcyjny wpływ niszcząc porządek życia i paraliżując swobodną aktywność ekonomiczną, rujnując nadzieję naszych dzieci na pozyskanie środków do edukacji, pochłaniając dziesiątki a nawet setki miliardów rupii. Efektem tego jest to, że społeczeństwo ogarnięte tą bolączką traci moc oddziaływania na swą rzeczywistość i jej kreowania. Trudno jest w takich warunkach konkurować z i innymi regionami według przysłowia: „oni będąc chorymi dodają sobie sami zmartwień i chorób”. Reasumując, lokalne społeczności trwające w złych nawykach pozbawiają się mocy determinowania swego rozwoju, a są i tacy, którzy tę sytuację potrafią wykorzystać (choćby przedstawiciele innych regencji).

W rzeczy samej istnieją różne dostępne analizy ukazujące jak aktorzy wojennych spektakli byli głusi na wszelkie akcje zapobiegające powstaniu i narastaniu konfliktu, świadomie kierując bieg wydarzeń tak by on koniecznie zaszedł. Z tej właśnie przyczyny musimy być świadomi, że inicjatorzy nie koniecznie muszą znajdować się wśród zwaśnionych grup wyciągających ku sobie strzały, że mogą skrywać się gdzieś w tle, a prawdziwa przyczyna sporu nie musi być na pierwszy rzut oka jasna. Zawsze musi pojawić się ktoś, kto daje impuls rozlewowi krwi, czyli inicjator konfliktu zbrojnego. Należy więc wydobyć na powierzchnię prawdziwą naturę sporu i przedyskutować ją w przestrzeni społecznej.

KONCEPT OFEROWANY PRZEZ STUDENTÓW PAPUASKICH

Jest nim ukształtowanie grupy uczestniczącej we władzach prowincji Papua, czyli w ciałach takich jak DPRP, MRP, DAP, będących przedstawicielami środowisk młodzieżowych, papuaskich matek, czy obywateli ze Stowarzyszenia Regencji Masywu Centralnego (Asosiasi Pegunungan Tengah Papua). Grupa ta przybierze właściwy sobie kształt realizując postulat poszukiwania metod do wypracowania i uzyskania Forum Pojednawczego.

Cel główny to odszukanie i skompletowanie wszystkich ludów zaangażowanych w konflikt horyzontalny, pokonanie zmowy milczenia towarzyszącej zwykle tradycyjnym wojnom plemiennym oraz samodzielne uznanie samych siebie za sprawców i jednocześnie ofiary tych strarć. Jest to sposób na uzyskanie godnego, pełnego samoświadomości i zgodnego z prawem zwyczajowym (Hukum Adata) Forum Pojednawczego. Kiedy te postulaty zostaną zrealizowane następnym krokiem będzie stworzenie przestrzeni do wdrażania tego forum poprzez nazwanie po imieniu i wyszczególnienie wszelkich konkretnych nadużyć w stosunku do obywateli wywodzących się z różnych grup etnicznych na ziemiach Papui Zachodniej. Ten etap musi być zrealizowany na drodze urzędowej, a więc muszą je przykładowo przyjąć i zacząć stosować w praktyce władze Regencji Mimika.

SZANUJĄC BLIŹNIEGO

Dwie wielkie wojny światowe pochłonęły miliony istnień ludzkich bez względu na rasę, plemię, narodowość i wyznanie. To była tragedia całej ludzkości. Deklaracja Ogólna Praw Człowieka (Deklarasi Umum Tentang Hak Asasi Manusia) z dnia 10 października 1948 roku stanowi wyraz zaangażowania społeczności światowej . Papuasi jako jej pełnoprawny komponent czują potrzebę zaszczepienia jej pryncypiów i zjednoczenia się przez to z całym cywilizowanym światem przedkładającym ponad wszystko zasady humanizmu.

Prócz kwestii wyżej wymienionej nie może ujść uwadze fakt, że istnieje Prawo Naturalne (Hukum Alam Papua), które towarzyszy mieszkańcom Papui i kształtuje ich życie od zarania dziejów aż po współczesność. W wielu istotnych kwestiach pokrywa się ono z prawami ogólnie uznanymi przez społeczność światową.

Pamiętając, że obywatel Papui żyje obecnie bez kierunku, celu i pewności (zapewne dlatego, że upragniona niepodległość na razie wydaje się bardzo odległa – przypis tłumacza), należy wprowadzić regulacje prawne budujące ramy prawdziwej przyjaznej mu cywilizacji. Nie odbędzie się to bez zakończenia tradycyjnych wojen plemiennych.

CEL POJEDNANIA

Nasz cel ostateczny to Pojednanie (Rekoncyliacja). Pojednanie zbudowane w oparciu o wydobycie na powierzchnię najcenniejszych tradycyjnych wartości (nilai-nilai adat), prawo naturalne (Hukum Alam), prawo wynikające z tekstów religijnych (Hukum Agama) i innych źródeł. Ponadto Pojednanie to nie tylko źródło decyzji dla zwaśnionych stron, ale rezultat analiz oparty na wiedzy historycznej i praktyce, w której to odnajdywanie matek i dzieci ofiar jest ważniejsze niż samo suche stwierdzanie liczby i imion ofiar. Ogromne znaczenie będzie w niej miało także ujawnianie przywódców wojennych oraz osób, które konflikt indukowały czy wywołały bezpośrednio.

W rzeczy samej konflikt wertykalny związany z wyrażaniem roszczeń niepodległościowych w latach 1960. pochłonął setki tysięcy ofiar i miał równie destrukcyjny wpływ jak omawiany tutaj konflikt horyzontalny. Musimy więc przywrócić równowagę i spokój dla dobra naszych dzieci, które to są naszą przyszłością.

To wszystko niechaj będzie naszą nadzieją jako następców naszych przodków (Papuasów), abyśmy ustanawiali naszą przyszłość bezpiecznie, w pokoju i wolności!

Wybaczcie, że przedstawiam tylko własne myśli.

Niechaj przez nasze modlitwy i Wolę Boga upragniony pokój będzie urzeczywistniony!

Autor: Otis Tabuni
Tłumaczenie: Rafał Szymborski
Źródło oryginalne: Otis Tabuni: Suarapapua.com
Źródło polskie: Krew Papuasów oraz WolneMedia.net

O AUTORZE

Otis Tabuni – Rzecznik Grupy Pokojowej na rzecz rozwiązania konfliktu horyzontalnego, reprezentujący zrzeszenie studentów papuaskich na Jawie i Bali a pochodzących z terenów górskich Papui (Pegunungan Bintang).

Społeczeństwo Papui i nowoczesna technologia

Rozwój technologiczny w ramach trwającego postępu technicznego dokonuje się niezwykle szybko głownie za sprawą maszyn i komputerów. Świat doświadcza niezwykle szybkiego progresu, tak więc we wszystkich jego zakątkach pojawiają się nowinki techniczne i wszelkiego rodzaju innowacje.

Alfrudus Dumupa (autor artykułu) – obserwator problemów społecznych Papui

Początkowo społeczeństwo papuaskie w ogóle nie znało nowoczesnej technologii. Realia życia Papuasów w epoce przedindustrialnej były związane z poszukiwaniem pożywienia, polowaniem, czy uprawą roślin jadalnych (sago, pochrzyn, kolokazja, bataty – przypis tłumacza) za sprawą prostych narzędzi. Przez wieki Papuasi posługiwali się narzędziami wykonanymi w sposób nadzwyczaj prosty a złożonymi z bambusa, drewna, kamienia, włókna palmowego, kości, czy innych materiałów napotkanych w naturze. Przykładowo narzędzia do uzyskiwania ognia (rodzaj specjalnego małego łuku) były wykonywano z rotanu, drewna a „pożywką” dla iskier były wiązki trawy i wióry. Wszystko miało za cel jedynie służyć przetrwaniu.

Na początku ery industrialnej rozwój oraz wdrażanie dóbr nowoczesnej cywilizacji następowało bardzo powoli, ponadto rozwój technologiczny i kulturowy nie był zsynchronizowany z tym co się aktualnie działo w innych częściach świata, gdzie rozwój był niezwykle szybki. Coraz szybszy rozwój kultury i techniki obejmujący coraz to nowe dziedziny życia człowieka powodował, że społeczeństwo papuaskie nie nadążało za nim. Obecnie pojawia się wiele bolesnych pęknięć z tej racji, nawet w realizacji codziennych potrzeb. Początkowo postęp techniczny wynikał z rozwoju nauki, ale obecnie obserwujemy synergię w wyniku, której nauka może rozwijać się w wyniku możliwości jakie daje jej rozwój technologiczny.

Głównym celem aktualnych innowacji technicznych jest uczynienie łatwiejszym życia człowieka i usprawnienie jego pracy. Dawniej, gdy życie toczyło się z dnia na dzień ludzie przesyłali sobie wiadomości z wyspy na wyspę przy pomocy listów bądź powierzając wiadomość innej osobie, która powtarzała je ustnie adresatowi. Obecnie przepływ informacji jest niezwykle szybki za sprawą smartfonów , dzięki którym informacja pokonuje bardzo szybko olbrzymie odległości. Najlepiej widać to w wymiarze społecznym, gdzie obserwujemy jak wykorzystanie smartfona i komputerów eliminuje autentyczne kontakty interpersonalne. Niestety to wymyka się spod kontroli , dlatego też zaleca się Papuasom, aby korzystali z dostępnych obecnie udogodnień w oparciu o rozsądek.

Obecnie użycie smartfona zmienia radykalnie każdy aspekt życia społeczeństwa papuaskiego co ma swe odzwierciedlenie w zdrowiu mentalnym. Dotyczy to zwłaszcza młodzieży.
Oczywiście udogodnienia techniczne otworzyły przed nią niesamowicie wiele nowych możliwości, ale też ryzyko uzależnienia się od nich. Porównując starsze generacje z nastolatkami stwierdzamy, że są one całkowicie się różnią, ponieważ młodzieży łatwiej jest zawierać wirtualne kontakty w sypialni niż spotkać się twarzą w twarz z rówieśnikami w przestrzeni publicznej.

Wzorce myślenia i styl życia ulegają zmianom zgodnie z upływem czasu. Nowoczesność kreuje absolutnie unikalne warunki życia, radykalnie zmieniając sposób odnoszenia się do siebie oraz innych ludzi. Często niestety nie towarzyszy temu świadomość, że wpływ nowoczesnej techniki dokonuje istotnych przesunięć na gruncie kultury i tradycji, a musi być ona przekazywana następnym generacjom. Jeśli zostanie ona wykorzystana kreatywnie i mądrze dla jej ocalenia to nie powinniśmy się obawiać zmian w stylu życia społeczeństwa papuaskiego w nadchodzącej przyszłości. Czy już jesteście gotowi powitać technologię i nowoczesność w Waszym życiu?

Autor: Alfrudus Dumupa
Tłumaczenie: Rafał Szymborski
Źródło oryginalne: suarapapua.com
Artykuł ukazał się na: Krew Papuasów oraz WolneMedia.net

Apatria Fest – spotkanie społeczności bezpaństwowych w Warszawie

15 czerwca 2019 roku w murach Aktywnego Domu Alternatywnego „Puławska” (ADA Puławska) w Warszawie odbył się Festiwal Społeczności „Bezpaństwowych” Apatria Fest. W wydarzeniu wzięli udział przedstawiciele społeczności, ruchów niepodległościowych i niezależnościowych z Kurdystanu, Papui Zachodniej, Palestyny i Katalonii. Podczas spotkania odbyły się również panel i wystawa poświęcone Saharze Zachodniej.

Wydarzenie było rzadkim przyczynkiem w Polsce do spotkania środowisk politycznych i narodowościowych z bardzo odmiennych obszarów geograficznych i etnicznych. Chociaż każda ze wspólnot pozostaje dotknięta specyficznymi dla siebie formami ucisku, to łączy je wspólnota cierpienia i wyczekiwania na sprawiedliwość. Apatria Fest odbyło się dzięki głównym koordynatorom przedsięwzięcia: polskiej grupy informacyjno-aktywistycznej na rzecz Kurdystanu – Kurdystan.info, ze szczególnym uwzględnieniem zaangażowania Rafała Rudnickiego i Małgorzaty Yaga, jak również gospodarzowi wydarzenia, społeczności ADA Puławska. Wśród pomysłodawców i inicjatorów wydarzenia znalazła się również polska filia Kampanii na Rzecz Niepodległości Papui Zachodniej (Free West Papua Campaign Poland). Wśród inicjatyw, środowisk i osób, które swoim udziałem lub organizacją przyczyniły się do urzeczywistnienia spotkania środowisk bezpaństwowych znaleźli się również: Kampania Solidarności z Palestyną, Assemblea Nacional Catalana – Polska, Anarchistyczny Czarny Krzyż (stoisko informacyjne), Kuchnia Konfliktu (posiłki), polski podróżnik Bartek Sabela, odpowiadająca za przygotowanie warsztatów dla dzieci Michalina  oraz prowadząca dyskusję panelową aktywistka Katarzyna Rakowska.

Wśród gości specjalnych wydarzenia znalazła się delegacja holenderskiego oddziału Kampanii na Rzecz Niepodległości Papui Zachodniej (Free West Papua Campaign Nederland). Holandia jako były kolonizator Papui Zachodniej w ostatnich dziesięcioleciach stała się jednym z głównych miejsc pobytu zachodniopapuaskich uchodźców i azylantów. W holenderskiej Hadze mieści się także jedno z czterech biur głównych Free West Papua Campaign. Z okazji Apatria Fest w ramach delegacji Free West Papua Campaign Nederland do Polski przybyli: Raki Ap, rzecznik i doradca politycznych Free West Papua Campaign Nederland oraz Erisham Ap, jeden z najgłośniejszych i najbardziej aktywnych zachodniopauaskich działaczy niepodległościowych w Holandii. Krótka historia rodziny Ap w języku polskim została opisana w artykule „Arnold Ap – śmierć człowieka kultury” [1].

To już trzecia wizyta zachodniopapuaskich działaczy niepodległościowych w Polsce. W 2010 roku z okazji festiwalu Globaltica w Gdynii wystąpił zespół Lani Singers na czele z Bennym Wendą, do których dołączył Oridek Ap [2]. W 2015 roku z okazji drugiej edycji festiwalu Fest Papua Merdeka do Polski przybyła pięcioosobowa delegacja Free West Papua Campaign Nederland i zespołu Mambesak, wśród której znalazł się obecny na Apatria Erisham Ap [3]. Podczas wizyty, w trakcie której zorganizowano demonstrację pod Ambasadą Indonezji w Warszawie doszło również do oficjalnej inauguracji polskiej filii Free West Papua Campaign [4].

Czerwcowy festiwal społeczności bezpaństwowych w Warszawie składał się z dwóch części. W pierwszej w trzech odrębnych przedziałach czasowych, w dwóch przygotowanych salach, odbyły się pokazy filmów, wystąpienia i rozmowy z publicznością, dotyczące każdej problematyki z osobna.

PALESTYNA – kwestię Palestyny zaprezentował Waleed Serhan i Grzegorz Kubarczyk z Kampania Solidarności z Palestyną. Wystąpienie Waleeda i pytania od publiczności poprzedził film „Izrael – droga do apartheidu”.

KURDYSTAN – Blok tematyczny zapoczątkowała emisja filmu „Afrin. Zdradził nas świat”. Tematowi towarzyszyło wprowadzenie ze strony Rafała Rudnickiego z Kurdystan.info. Istotną częścią problemu kurdyjskiego poruszonego podczas festiwalu stało się omówienie sytuacji Rodżawy i idei demokratycznego konfederalizmu. Główną odsłoną panelu kurdyjskiego była prelekcja  dziennikarza Fehmiego Katara.

KATALONIA – Kwestię Katalonii reprezentował Edgar Palau z Assemblea Nacional Catalana – Polska. Jego wystąpieniu towarzyszyła emisja filmu „El primer dia d’octubre”

SAHARA ZACHODNIA – o Saharze Zachodniej opowiedział Bartek Sabela, polski podróżnik, fotograf i wspinacz, autor książki „Wszystkie ziarnka piasku” i autor wielu artykułów o Saharze Zachodniej. Tej części festiwalu towarzyszyła emisja filmów „Dis leur que j’existe” oraz „La Guera – mi Pueblo olvidado”

Panel poświęcony Papui Zachodniej odbył się o godzinie 16.00. Otworzył ją pokaz filmu „Secret War in Asia” z 2007 roku będący efektem kooperacji środowisk ekologicznych, prawnych i propauaskich z Niemiec. Piętnastominutowy obraz filmowy ukazuje w pigułce piętno indonezyjskiej obecności i okupacji Papui Zachodniej, jednego z najdalej na wschód wysuniętych geograficznych i kulturowych obszarów Melanezji. Problemy z jakimi boryka się Papua Zachodnia, zarówno z perspektywy historycznej, jak i tej teraźniejszej, ukazane zostały między innymi poprzez świadectwa zachodniopapuaskich uchodźców przebywających w Papui Nowej Gwinei.

Po filmie kolejny punkt panelu na rzecz Papui Zachodniej, otworzyły krótkie przemówienia przedstawicieli Free West Papua Campaign Poland, Damiana Żuchowskiego i Rafała Szymborskiego. Pierwszy z nich, z jednej strony odwołał się do etnicznych źródeł zachodniopapuaskiego nacjonalizmu, z drugiej strony opisując ideologiczną wykładnię indonezyjskich roszczeń do Papui Zachodniej przed 1960 rokiem. Koordynator FWPC Poland, Rafał Szymborski w swoim wprowadzeniu do tematu skupił się na kilku problemach z jakimi boryka się Papua Zachodnia do dnia dzisiejszego w tym między innymi: operacji indonezyjskiego wojska, destrukcji środowiskowej, programów islamizacyjnych i kontroli urodzin wspieranych przez notabli jak również uczestników życia publicznego ze wschodniej Indonezji [5].

Finałem zachodniopapuaskiego panelu, oczekiwanym przez zgromadzonych na sali, było wystąpienie Rakiego Apa, rzecznika Free West Papua Campaign Nederland, który rozpoczął swoją kilkunastominutową prezentację od opisu doświadczeń osobistych. Świadectwo te zostało wymownie umiejscowione w kontekście przeglądu historii oraz obecnej sytuacji w Papui Zachodniej, z uwzględnieniem kwestii prawnych które legły u podwalin indonezyjskiej aneksji (Porozumienie z Nowego Jorku i Akt Wolnego Wyboru), jak również opisu nadużyć indonezyjskiej administracji od czasu przejęcia kontroli nad Papuą Zachodnią. Raki Ap jasno podkreślił, że indonezyjska opresja wobec Papui Zachodniej nie jest historyczną zaszłością, ale problemem aktualnym, przybierającym jasny, fizyczny kształt. Wątek ten został zobrazowany poprzez ukazanie zdjęć z brutalnego stłumienia Trzeciego Kongresu Papuaskiego, fotografii ukazujących rozpędzanie zachodniopapuaskich demonstrantów, a także tortur Zachodnich Papuasów uwiecznionych przez dopuszczających się tego procederu indonezyjskich żołnierzy.

W kompleksowym wystąpieniu Raki Ap opisał jak osobiście dorastał do roli aktywisty niepodległościowego, opisał podstawy swojego optymizmu, a także uzasadnił dlaczego dla Zachodnich Papuasów centralną kwestią jest uzyskanie niepodległości oraz jaką rolę w tym procesie odgrywa Zjednoczony Ruch Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP). Rzecznik FWPC Nederland nie szczędził również słów krytyki wobec holenderskiej oświaty, która programowo pomija kwestię holenderskich związków z Papuą Zachodnią. Przeciętny holenderski uczeń nie może poznać holenderskiej odpowiedzialności za Papuę Zachodnią. Nie wie również, że holenderskie ustępstwa i kapitulacja wobec roszczeń indonezyjskich przyczyniły się do śmierci i ran zadanych przez następne dziesięciolecia setkom tysięcy Zachodnich Papuasów.

Raki Ap znaczną część swojego wystąpienia poświęcił kwestii destrukcji środowiskowych w Papui Zachodniej, w wyniku eksploatacji górniczej, wycinki drzew oraz powstawania wielkich monokultur upraw przemysłowych. Jak relacjonuje ten wątek obecny na panelu publicysta i ekolog, Tomasz Nakonieczny podczas swojej prelekcji Raki Ap zwrócił uwagę na to, „że świat zachodni podchodzi do kwestii walki ze zmianami klimatycznymi w nie do końca prawidłowy sposób. Dominuje tu bowiem narracja ograniczania emisji i wzrostu udziału odnawialnych źródeł energii, podczas gdy zupełnie marginalizuje się kwestię wsparcia ludów rdzennych w ochronie zamieszkiwanych przez nie, a często grabionych przez różnego rodzaju korporacje drzewne, rolno-spożywcze i górnicze ziem obfitujących w lasy i inne cenne ekosystemy kluczowe w ochronie klimatu” [6].

Jak relacjonuje dalej T. Nakonieczny zdaniem zachodniopapuaskiego prelegenta „niepodległość Papui Zachodniej byłaby wstanie zagwarantować ochronę rozległych lasów i innych ekosystemów, czego nie w sposób spodziewać się po Indonezji. Dla Indonezji bowiem Papua Zachodnia pełni rolę zaplecza surowcowego, oczywiście ogromnym kosztem miejscowej ludności rdzennej’. Podczas panelu dyskusyjnego na pytanie, jak można wspomóc Papuasów mieszkając w Europie, Raki wezwał do bojkotu produktów indonezyjskich.

Część zachodniopapuaskiego panelu na Apatria Fest zakończył opis sytuacji polskiego podróżnika Jakuba Skrzypskiego, który został zatrzymany w sierpniu 2018 roku w Papui Zachodniej, i jako pierwszy obcokrajowiec w Indonezji, 2 maja 2019 roku skazany na pięć lat więzienia za „zdradę” państwa indonezyjskiego.

Kluczowym momentem festiwalu społeczności bezpaństwowych stała się debata głównych gości wydarzenia: Waleeda Serhana, Fehmiego Katara, Rakiego Apa oraz Edgara Palaua, którą poprowadziła Katarzyna Rakowska. Podczas dwugodzinnej rozmowy każdy z uczestników raz jeszcze zrecenzował problem dotykający jego regionu i odniósł się do czterech głównych pytań debaty, w którą aktywnie włączyła się również publiczność:

– Jaka jest obecna sytuacja poszczególnych społeczności bezpaństwowych?

– Co rozumiemy przez pojęcia takie jak naród, społeczność, lud?

– Jakie cele polityczne stawiają sobie ruchy walczące o niezależność? Jaka jest w nich rola kobiet?

– Co możemy zrobić w Polsce, aby wesprzeć społeczności bezpaństwowe?

Delegacja Free West Papua Camapign Nederland podziękowała za gościnę i ciepłe przyjęcie jej w Polsce oraz w progach ADA Puławska: „Wszyscy obecni byli przytłoczeni naszą historią, o której wielu nigdy wcześniej nie słyszało. Spotykamy innych bojowników o wolność i dzielimy się naszymi doświadczeniami. Wielu polskich aktywistów pytało, jak mogą przyczynić się do naszej walki. Odpowiedzieliśmy im, że każdy może opowiedzieć tę historię ze swojego własnego punktu widzenia” [7].

Opracowanie: Damian Żuchowski, Rafał Szymborski
Materiał opracowany dla: Wolnemedia.net i Free West Papua Campaign Poland

PRZYPISY

[1] Damian Żuchowski, “Arnold Ap. Śmierć człowieka kultury”, https://wolnemedia.net/arnold-ap-smierc-czlowieka-kultury/

[2] Voice of West Papua reaches Poland, https://westpapuamedia.info/2010/07/27/voice-of-west-papua-reaches-poland/

[3] Fest Papua Merdeka II, https://fwpcpoland.wordpress.com/2015/10/13/fest-papua-merdeka-ii/

[4] Inauguracja Free West Papua Campaign Poland, https://fwpcpoland.wordpress.com/2015/10/13/inauguracja-free-west-papua-campaign-poland/

[5]  Rafał Szymborski, Osiem narzędzi indonezyjskiej dominacji w Papui Zachodniej https://wolnemedia.net/osiem-narzedzi-indonezyjskiej-dominacji-w-papui-zachodniej/

[6] Tomasz Nakonieczny, Dramat Papui Zachodniej – cierpienie, którego świat nie dostrzega, http://milinda.pl/papua-zachodnia/

[7] Free West Papua NL gastspreker bij Apatria Fest in Warschau, https://freewestpapua.eu/2019/06/19/free-west-papua-nl-gastspreker-bij-apatria-fest-in-warschau/

Osiem narzędzi indonezyjskiej dominacji w Papui Zachodniej

Przedstawiam 8 narzędzi indonezyjskiej dominacji w Papui Zachodniej.

1. Destrukcyjna inżynieria społeczna w postaci Program Transmigrasi. W efekcie tego zjawiska wdrażanego od lat 1970. Papuasi stają się mniejszością we własnym kraju, a ponadto pogłębia się marginalizacja ekonomiczna jak również zależność ekonomiczna od przybyszy z Bali, Jawy, Sulawesi, czy Sumatry.

2. Akulturacja wdrażana poprzez szkolne programy nauczania rugujące historię Papui Zachodniej z dziejów ludzkości oraz działania Al Fatih Kaaffah Nusantara Fadzlana Garamatana.

3. Konflikt horyzontalny i jego różnorodne formy. Szczególną wagę dla władz centralnych w Dżakarcie stawiających sobie za cel osłabienie papuaskich dążeń niepodległościowych ma transformacja konfliktu wertykalnego w horyzontalny czyli inicjowania starcia dominującego w Indonezji islamu z chrześcijańską mniejszością w Papui Zachodniej. Dużą rolę w kreowaniu napięć na tle religijnych mają tu radykalne organizacje takie FPI czy Laskar Jihad. Inną formą konfliktu horyzontalnego są wojny międzyplemienne wynikające z masowych przesiedleń (przykładem takiego jest wypędzenie ludu Amungme i Kamoro z terenów eksploatowanych przez Freeport Indonesia). Grupy tubylcze zmuszone do korzystania z kurczących się zasobów często wchodzą w konflikty pomimo coraz liczniejszych forów pojednawczych tworzonych przez duchowieństwo i młodzież z AMP i innych organizacji studenckich zmierzających do zakończenia niechlubnej tradycji jakimi są wojny międzyplemienne.

Pośrednio z kreowaniem różnych form konfliktu horyzontalnego jest związane mnożenie jednostek podziału administracyjnego (kreowanie nowych regencji i prowincji) określane jako Pemekaran. Zjawisko to stymuluje rozbijanie rodzącej się przynależności narodowej i solidarności transplemiennej, stymuluje rozmaitego typu podziały m.in. wynikające z walki o pojawiające się stanowiska. Ponadto temu rozbiciu jedności (oraz zrozumieniu sytuacji politycznej w Papui Zachodniej przez świat zewnętrzny) służy podział Zachodniej Nowej Gwinei jakiego dokonano w roku 2011. Dla człowieka zainteresowanego tą problematyką, ale niezbyt wtajemniczonego wielkim dylematem jest rozróżnienie Papui Zachodniej (Papua Barat) jako całej Zachodniej Nowej Gwinei, która ubiega się o niepodległość od prowincji utworzonej w 2004 noszącej nazwę Papua Barat ( w wyniku tego podziału powstały prowincje Papua i Papua Zachodnia). Wprowadza to niejednokrotnie w błąd nie obeznanego z tematem reprezentanta Europy czy Ameryki.

4. Plantacje palmy olejowej – perkebunan kelapa sawit jako przyczyna masowej destrukcji lasów tropikalnych i zniszczenia bioróżnorodności oraz niszczenia integralności grup plemiennych w wyniku oszustw mających na cel przejęcie zamieszkiwanej przez nie ziemi pod uprawę tej rośliny. Warte pokreślenia jest, że od 80 do 98% lasów tropikalnych Jawy, Sumatry, Kalimantanu, Sulawesi i Bali zostało już zniszczonych. Proces ten postępuje już w pokrytej dziewiczym lasem Papui Zachodniej, głównie w Manokwari, Sorong, Nabire (tereny zamieszkane przez lud Yerisiam) oraz Marauke (tereny zamieszkane przez liczne podgrupy ludu Marind).

5. Destrukcyjna inżynieria społeczna w postaci programu kontroli urodzeń (keluarga berencana) niezwykle dotkliwej w skutkach dla kurczącej się społeczności rdzennej poddanej presji transmigracyjnej, której to tradycyjnym elementem kultury jest posiadanie dużej liczby dzieci. Często kobiety papuaskie są zachęcane do zgody na poddanie się „kuracji” (w postaci zastrzyku) w wyniku której nie będą już nigdy płodne. Złą legendą obrosły również dokonywane na aktywistach papuaskich (zwłaszcza młodych) tajemne zabójstwa w szpitalach realizowane za pomocą śmiertelnego/trującego zastrzyku – „suntik mati”. Tego rodzaju praktyki wpisują się w kategorię slow motion genocide, określane w języku bahasa indonesia jako „pemusnahan etnis Melanesia pelan tapi pasti”.

6. Kwestią wywołującą wielkie rozgoryczenie wśród Papuasów jest czerpanie zysków przez indonezyjską armię (TNI) z nielegalnych procederów jak handel dzikimi zwierzętami (rajskie ptaki, kangury drzewne), handel drewnem (głównie z chińskimi kontrahentami) oraz nielegalne wydobycie złota (przy użyciu metod jakimi posługują się garimpeiros w amazońskiej dżungli – czyli przy użyciu rtęci zatruwającej rzeki) jak to się dzieje np w regencjach Boven Digoel i Yakuhimo (habitat ludu Korowai).

7. Zmorą Papui Zachodniej są operacje militarne indonezyjskiej armii (TNI), podczas których dokonywane są sadystyczne zbrodnie i tortury. Jedną z najstraszniejszych była ta do której doszło w Centralnym Highlandzie w latach 1977-1978. Obecnie z pierwszych stron gazet nie schodzi interwencja TNI realizowana w regencji Ndugama przeciwko Egianusowi Kogoi i jego podkomendnym. Doprowadziła ona ostatecznie do śmierci ponad 20 zachodniopapuaskich cywilów, a ponad 30 000 innych do opuszczenia swoich domów. Rdzenna ludność nie zgadza się na wdrażanie programów rozwoju infrastrukturalnego jakimi szermuje Dżakarta po to, by stłumić pragnienie wolności i niepodległości. Według Papuasów służą one jedynie dalszej rabunkowej eksploatacji zasobów natury i zwiększeniu dostępności TNI do izolowanych rejonów, co umożliwia coraz bardziej skuteczną eksterminację rdzennej ludności.

8. Agresywny indonezyjski nacjonalizm i rasizm, którego ofiarą padł m.in. Natalius Pigai z ludu Mee, pełniący swego czasu funkcję Przewodniczącego regionalnej Komisji Praw Człowieka Republiki Indonezji (Komnas Ham). Przyrównano jego wygląd do małpy i szydzono z niego w mediach społecznościowych pomimo iż lojalnie służył Zjednoczonej Republice Indonezji, tylko dlatego iż jest Papuasem. Olbrzymią rolę w rozsiewaniu nienawiści rasowej i stygmatyzacji Papuasów mają indonezyjskie organizacje nacjonalistyczne takie jak Barisan Merah Putih, Pemuda Pancasila oraz Benteng Siberg.

Autor: Rafał Szymborski

Dziesiątki tysięcy uchodźców indonezyjskiej operacji w Papui Zachodniej

W grudniu 2018 roku indonezyjskie siły bezpieczeństwa rozpoczęły kampanię militarną w regencji Nduga w Papui Zachodniej, po tym jak frakcja Armiii Narodowego Wyzwolenia Papui Zachodniej (TNP/PB) pod dowództwem Egianusa Kogoyi zaatakowała pracowników firmy Istaka Karya budującej odcinek projektu Trans Papua. Śmierć załogi robotniczej, w której składzie członkowie TPN/PB podejrzewali obecność obserwatorów wojskowych zapoczątkowała szeroko zakrojoną operację indonezyjskiej armii (TNI) i policji (Polri), która uderzyła w ludność cywilną regionu Nduga.

Delegacja z Front Line Defenders, grupy monitorującej prawa człowieka, która odwiedziła region, poinformowała, że 32 tysiące osób przesiedlono lub zmuszono do ucieczki, zakłady opieki zdrowotnej zostały spalone, a Zachodni Papuasi przeżyli głęboką traumę w trakcie nadal trwającej indonezyjskiej operacji wojskowej w regionie Nduga w Papui Zachodniej.

Zespół dochodzeniowy „Nduga Case” z Front Line Defenders, w skład którego weszli szanowani obrońcy praw człowieka, Theo Hasegem i ojciec John Donga, zgromadzili obszerne informacje na temat praw człowieka i kryzysu humanitarnego w regionie. Zebrane wiadomości przekazali do biura Amnesty International Indonesia w Dżakarcie.

Warunki osób dla wewnętrznie przesiedlonych nie są łatwe. Jak powiedział Hasegem „niektórzy cywile zginęli nawet w obozach dla uchodźców”. Kobiety zostały zmuszone do porodu nie posiadając dostępu do placówek opieki zdrowotnej, a dzieciom i osobom starszym brakuje jedzenia i wody. Operacji wojskowej, która rozpoczęła się w grudniu 2018 roku towarzyszyły zabójstwa Zachodnich Papuasów będących cywilami, a także spowodowanie wielu okaleczeń oraz ran. Na przykład dwójka dzieci w wieku szkolnym, została zastrzelona przez indonezyjskie siły bezpieczeństwa w dzielnicy Mbua.

5 marca do Free West Papua Campaign spłynął raport o postrzeleniu przez indonezyjskie wojsko Zachodniej Papuaski, Kapusiny Gwijangge. Kobieta postrzelona w stopę 5 marca 2019 roku w dystrykcie Yal, uciekła do lasu i spędziła 15 dni bez pomocy medycznej. Inne nagranie ze strefy konfliktu ukazuje zachodniopapuaskich uchodźców, opisujących tragiczną śmierć kobiety, spalonej żywcem w swoim domu, przez indonezyjską armię. W tym filmie Gisia Nimiangge opisuje losy swojej siostry Alilius. Gdy  w regionie rozpoczęła się operacja indonezyjskiego wojska, chorująca Alilius została ukryta na strychu przez jej dziadka, który myślał, że tam będzie bezpieczna od samowoli żołnierzy. Niestety. Później znaleziono już tylko jej kości w tlących się ruinach domu.

Na początku marca w obozie dla uchodźców w Wamenie, zmarł Wetelas Wandikbo. Przyczyną jego śmierci były rany zadane mu przez indonezyjską armię. Według lokalnych zachodniopapuaskich mediów, przynajmniej trzy zachodniopapuaskie dzieci – wszystkie poniżej 6 roku życia – zmarły z głodu w trakcie ukrywania się w lesie po doniesieniach o użyciu broni chemicznej przez indonezyjskie wojsko. Wśród setek uchodźców znalazło się również co najmniej dziesięć kobiet w ciąży, cztery inne rodziły już bez opieki medycznej.

Zdaniem zespołu badawczego z Front Line Defenders jest prawdopodobne, że „siły wojskowe zrzuciły bomby przy użyciu helikopterów podczas ataków lotniczych w wielu okręgach”. Według relacji i świadków poszczególnych wydarzeń łącznie 34 szkoły zostały zniszczone lub uszkodzone przez indonezyjskie wojsko, a kościół GKI został przekształcony w koszary wojskowe. Tylko w pierwszej fazie działań TNI w regionie odnotowano 6 ofiar śmiertelnych pochodzących z ludu Nduga (jest to dwóch mieszkańców wioski Kunjondumu oraz 4 pochodzących z wioski Wuridlak).
Bombardowania papuaskich wiosek z helikopterów były prowadzone przynajmniej 12 razy (7 razy w dystrykcie Yigi oraz 5 razy w dystrykcie Mbua). W regionie, w którym prowadzono operację militarną w użyciu jest ponad 50 samochodów bojowych oraz dwa czołgi. Wśród ofiar śmiertelnych znalazł się Yulianus Tabuni z Mbua, który nie jest członkiem grupy zbrojnej. „On zajmował się kiedyś zborem kościoła” – wyjaśniał pastor Benny Giay w rozmowie z gazetą Tabloid Jubi. Według członków lokalnego kościoła KINGMI Yulianus został zastrzelony przez indonezyjskie siły bezpieczeństwa na terenie kościoła.

10 marca 2019 roku rząd Indonezji wysłał 600 członków personelu wojskowego w celu zabezpieczenia budowy kontrowersyjnego projektu drogowego. Decyzja ta oznacza militaryzację regionu i ryzyko pogłębienia eskalacji przemocy w regionie gór centralnych w Papui Zachodniej. Indonezyjska państwowa agencja informacyjna, ANTARA, poinformowała, że żołnierze, w tym 150 inżynierów wojskowych, będą nadzorowali prace na 4600 kilometrowej autostradzie Trans-Papua. Radio New Zealand komentując ten manewr stwierdziło, że „wraz ze wzrostem liczby ofiar i wysiedleńców w górskich rejonach Papui Zachodniej, perspektywy zakończenia konfliktu zbrojnego w regionie rządzonym przez Indonezję wydają się nikłe.

Ruch Zjednoczonego Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP) wezwał Radę Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych, aby „koordynowała pomoc humanitarną do Nduga w Papui Zachodniej, aby pomóc ofiarom przesiedlenia, żyjącym w lesie od 4 grudnia 2018 roku”. Podczas 40. Sesji Rady Praw Człowieka ONZ, 13 marca 2019 roku, Victor Yeimo, międzynarodowy rzecznik Komitetu Narodowego Papui Zachodniej (KNPB) po raz kolejny apelował do społeczności międzynarodowej o interwencję w Nduga, gdzie trwa operacja militarna TNI przynosząca wiele ofiar wśród ludności cywilnej, a także exodus uchodźców się w kierunku miasta Wamena jak i granicy z Papuą Nową Gwineą. Podobny apel podczas tego samego wydarzenia, wystosowała Veronika Koman z Instytutu Pomocy Prawnej w Dżakarcie (LBH Jakarta). Niezależnie od tych wystąpień, Ojciec John Djonga z Front Line Defenders podniósł w imieniu delegacji własny apel wzywając Indonezję do umożliwienia dostępu mediom i organizacjom humanitarnym do Papui Zachodniej, a także wysłania tam misji ONZ ds. praw człowieka.

Szacuje się, że obok 32 tysięcy wewnętrznych uchodźców i przesiedleńców, od momentu rozpoczęcia operacji TNI/Polri w Nduga zginęło około 25 cywilów, spośród których niektórzy spłonęli żywcem w swoich domach.

Zachodni Papuasi oskarżyli indonezyjskie wojsko o użycie podczas bombardowań pocisków zawierających biały fosfor. Doniesienia o użyciu broni chemicznej, w pierwszej fazie grudniowej operacji w Nduga wywołało wielkie zaniepokojenie wśród wielu zachodniopapuaskich środowisk. Free West Papua Campaign otrzymała wiele doniesień o bombardowaniu tego regionu przez indonezyjskie wojsko, a także o przesiedleniu i cierpieniach mieszkańców okolicznych wsi w wyniku trwającej operacji. Istnieją sprzeczne doniesienia odnośnie użycia bomb i materiałów wybuchowych, w tym także białego fosforu. Indonezyjski minister ds. koordynacji politycznej, prawnej i bezpieczeństwa, Wiranto, zaprzeczył jakoby podległe mu siły skorzystały z tego typu środków.

Opracowanie: Damian Żuchowski, Rafał Szymborski

Wybrane Źródła:

Explosive conflict in Nduga Regency https://www.freewestpapua.org/2018/12/14/nduga-conflict-2018/

Indonesian military use chemical weapons in West Papua https://www.freewestpapua.org/2018/12/23/the-saturday-paper-exclusive-chemical-weapons-dropped-on-papua/

ULMWP Chairman Benny Wenda releases statement on Nduga crisis https://www.freewestpapua.org/2019/01/21/ulmwp-chairman-benny-wenda-releases-statement-on-nduga-crisis/

The story of Nduga refugees: Mother died while giving birth to her child https://www.tabloidjubi.com/eng/2019/01/17/the-story-of-nduga-refugees-mother-died-while-giving-birth-to-her-child/

Displaced Papuans refuse to return to Nduga https://www.rnz.co.nz/international/pacific-news/385524/displaced-papuans-refuse-to-return-to-nduga

Indonesia sends 600 Indonesian soldiers to secure controversial road in West Papua https://www.freewestpapua.org/2019/03/07/indonesia-sends-600-indonesian-soldiers-to-secure-controversial-road-in-west-papua/

International Coalition for Papua on Nduga Case – Rescue team publishes first report on massacre and military AIDS https://www.freewestpapua.org/2019/01/22/international-coalition-for-papua-on-nduga-case-rescue-team-publishes-first-report-on-massacre-and-military-raids/

World Council of Churches shows solidarity with West Papua following visit https://www.ulmwp.org/world-council-of-churches

Human Rights Investigators: Bombs dropped, hospitals torched and thousands displaced in Nduga https://www.freewestpapua.org/2019/04/01/human-rights-investigators-bombs-dropped-hospitals-torched-and-thousands-displaced-in-nduga/

Potępienie dla żądań kary śmierci dla Yogora Telenggena

Od połowy 2018 roku obserwujemy przybierającą na siłę represyjną politykę indonezyjskiego państwa wobec aktywnych politycznie rdzennych mieszkańców Papui Zachodniej oraz poszczególnych osób wchodzących z nimi w kontakt. Nasilenie działań odwetowych obrazuje najpełniej militarna kampania indonezyjskiego wojska w regionie Nduga, która kosztowała życie przynajmniej 25 zachodniopapuaskich cywilów, a także zmusiła do opuszczenia swoich domów i skazała na los wewnętrznych uchodźców 32 tysiące osób. Wszystko to przy akompaniamencie bombardowań i zniszczeniu kilkudziesięciu budynków mieszkalnych i użyteczności publicznej. Na przełomie roku 2018 i 2019 indonezyjskie służby przeprowadziły bezprecedensowe ataki na działające otwarcie biura Komitetu Narodowego Papui Zachodniej (KNPB) w Timice i biuro Zjednoczonego Ruchu Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP) w Jayapurze. Innym rozdziałem nasilających się represji i aktów dławienia ruchu niepodległościowego to doskonale znane represje sądowe w postaci kar więzienia dla działaczy społecznych i niepodległościowych. Nowym elementem tego ostatniego aktu stało się zatrzymanie zachodniopapuaskiego studenta Simona Magala, a także polskiego podróżnika Jakuba Skrzypskiego i pod pretekstem aktu zdrady propagandowe skazanie ich na odpowiednio na 4 i 5 lat pozbawienia wolności.

W ostatnich miesiącach indonezyjska administracja i sterowalna przez indonezyjskie czynniki polityczne indonezyjska prokuratora postanowiły wysłać nowy sygnał manifestujący ich absolutną władzę w Papui Zachodniej. Sygnałem tym stać ma się najpewniej spektakularne przedstawienie, którego finałem będzie sądowe morderstwo bojownika o niepodległość Papui Zachodniej. Morderstwo sądowe więc ex definitione „morderstwo zgodne z prawem”, w przeciwieństwie do stałej, stosowanej praktyki w Indonezji pozasądowych zabójstw zachodniopapuaskich cywilów, działaczy niepodległościowych bądź też bojowników. Prolog tego przedstawienia już się dokonał. Indonezyjski prokurator zażądał kary śmierci dla Yogora Telenggena, członka Armii Narodowego Wyzwolenia Papui Zachodniej (TPN/PB).

Głos w tej sprawie zabrał Benny Wenda, przewodniczący Zjednoczonego Ruchu Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP):

„Potępiam w najostrzejszych słowach prośbę indonezyjskiego prokuratora o egzekucję bojownika o wolność Papui Zachodniej Yogora Telenggena. Yogor został skazany na dożywocie w 2013 roku. W 2018 roku uciekł z więzienia Abepura, tego samego więzienia, z którego uciekłem w 2002 roku. Więzienie bojowników o wolność, zwolenników samostanowienia oraz obrońców praw człowieka jest standardową taktyką indonezyjskiego reżimu.

Yogor został ponownie aresztowany i postrzelony w maju 2018 roku. Indonezyjska prokuratura domaga się obecnie jego egzekucji za rzekomy incydent ze strzelaniną. Te żądanie jest oburzającą próbą uciszenia naszej walki o wolność poprzez kliniczną i ekstremalną przemoc państwa kolonialnego. 500 tysięcy Zachodnich Papuasów zginęło w trakcie okupacji naszej ziemi, ale Indonezja nigdy nie proponuje żadnej, znaczącej odpowiedzialności – z pewnością nie kary śmierci – dla odpowiedzialnych indonezyjskich urzędników i generałów.

Indonezyjskie państwo często nawet nie przejmuje się systemem sądownictwa przeprowadzając pozasądowe zabójstwo przywódców i działaczy niepodległościowych z Papui Zachodniej. W tym miesiącu dotarła do nas wiadomość o dwóch Zachodnich Papuasach, torturowanych i zamordowanych przez indonezyjskich oficerów bezpieczeństwa po próbie ucieczki z więzienia Abepura.

Indonezyjskie wojsko i Armia Narodowego Wyzwolenia Papui Zachodniej (TPN-PB) są stronami walczącymi w konflikcie zbrojnym. Jedna strona, państwo indonezyjskie, dąży do ludobójczej eliminacji rdzennej ludności Papui Zachodniej. Druga strona TPN-PB, stara się bronić naszych rodzimych praktyk tożsamości i egzystencji. Wiele ruchów wyzwoleńczych – w tym ten który zainicjował walkę Indonezji z Holendrami w latach 40. XX wieku – stosowało metody obronne, aby chronić się przed kolonialnymi represjami i niesprawiedliwością. Jest rzeczą całkowicie niewłaściwą, aby postępowanie karne było wszczynane przeciwko kombatantom w tym konflikcie.

Pięćdziesiąt pięć lat temu Nelson Mandela, laureat Pokojowej Nagrody Nobla, został oskarżony o przemoc i stanął przed ryzykiem kary śmierci za obronę swojego ludu przed uciskiem. Po szeroko zakrojonej kampanii jego życie oszczędzono, a on sam stał się moralnym przywódcą na całym świecie.

Yogor usiłował położyć kres przemocy, której dopuszczono się wobec jego ludu, a także wielu innych, starał się chronić Zachodnich Papuasów przed zawłaszczeniem ziemi, łamaniem praw człowieka i niszczeniem środowiska w trakcie okupacji [indonezyjskiej].

Zjednoczony Ruch Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP) wzywa indonezyjską prokuraturę do natychmiastowego zaprzestania prób zakończenia życia Yogora. Wzywamy wszystkie grupy praw człowieka, zagraniczne rządy oraz zwolenników na całym świecie do wywierania nacisku na państwo indonezyjskie, aby zagwarantować, że nie będzie żądań kary śmierci dla Yogora Telenggena.

Ten konflikt nie zakończy się poprzez egzekucje, tortury i bombardowania. Zostanie on zakończony pokojowym rozwiązaniem, które rzeczywiście respektuje podstawowe prawa ludu Papui Zachodniej do samostanowienia”.

Na ten sam aspekt zwraca uwagę Veronika Koman z Instytutu Pomocy Prawnej  w Dżakarcie  (LBH Jakarta(. W jej ekspertyzie prawnej czytamy między innymi:

„Proces członków Armii Wyzwolenia Narodowego Papui Zachodniej (TPN/PB) w zwykłych sądach karnych nie jest zgodny z przepisami prawa humanitarnego. Partyzanci, którzy prowadzą wojnę o wyzwolenie narodowe, to nieregularni bojownicy, którzy powinni uzyskać status jeńców wojennych, jeśli zostaną złapani przez wroga. Więźniowie wojenni mają prawo do immunitetu w krajowym wymiarze sprawiedliwości w sprawach karnych jeżeli prowadzone działania wojenne pozostawały zgodne z prawem humanitarnym.

Początkowo partyzanci nie byli uznawani za kombatantów i nie otrzymywali statusu jeńców wojennych w razie ich pochwycenia, ale kampanie prowadzone  przez „kraje trzeciego świata”, które walczyły przeciwko dominacji kolonialnej na rzecz zmiany tych zapisów, zakończyły się sukcesem.

Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ 2386 z 1968 roku mówi iż „bojownicy o wolność muszą być traktowani jako jeńcy wojenni na mocy prawa międzynarodowego”.

Źródła:

ULMWP Chairman: Indonesia must not execute West Papuan political prisoner Yogor Telenggen https://www.ulmwp.org/ulmwp-chairman-indonesia-must-not-execute-west-papuan-political-prisoner-yogor-telenggen

Yogor Telengged Adalah Tahanan Perang https://suarapapua.com/2019/05/11/yogor-telenggen-adalah-tahanan-perang/

TPNPB-OPM Refuses Death Penalty to Yogor Telenggen As a West Papua Freedom Fighter http://ssambom.blogspot.com/2019/05/tpnpb-opm-refuses-death-penalty-to.html