Cztery apele w sprawie samostanowienia Papui Zachodniej na forum ONZ

Podczas 72. Sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ, która odbyła się między 12 a 25 wrześniem 2017 roku w Nowym Jorku przedstawiciele czterech państw publicznie upomnieli się o poszanowanie praw człowieka i prawa do samostanowienia Papui Zachodniej od lat 1960 okupowanej przez administrację i siły bezpieczeństwa Indonezji.

Premier Tuvalu, Enele Sosene Sopoaga wygłosił inspirujące przemówienie, w którym podobnie jak przed rokiem, potwierdził silne i konsekwentne poparcie swojego narodu dla narodu i mieszkańców Papui Zachodniej

Sopoaga powiedział, że mieszkańcy Papui Zachodniej powinni mieć możliwość korzystania z fundamentalnego prawa, wraz z interwencją tego odpowiedzialnego ciała, umożliwiającego im na określenie własnej przyszłości oraz aspiracji rozwojowych. Odniósł się również do dziedzictwa zachodniopapuaskiego narodu, podkreślając, że korzenie Zachodnich Papuasów to obszar Pacyfiku. Posiadają oni własną ziemię, historię i tożsamość. Premier Tuvalu wyraził też jasne przekonanie jego narodu, że ONZ musi zaangażować się w wyznaczenie przewidywalnych ścieżek rozwiązania tych problemów i kwestii samostanowienia narodu.

Zgodnie z przewidywaniami nie zabrakło głosu solidarnościowego z Vanuatu i Wysp Salomona. Vanuatu to historycznie jeden z najbardziej konsekwentnych sympatyków i sojuszników Papui Zachodniej. Podczas 72. Sesji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych, premier Vanuatu, Charlot Salwai powiedział między innymi: „”Apelujemy również do naszych odpowiedników na całym świecie [wszystkich rządów  i narodów], aby wspierali legalne prawo Papui Zachodniej do samostanowienia i aby wraz z Indonezją, położyły kres wszelkim formom przemocy, znajdując wspólną płaszczyznę do zainicjowania procesu, który umożliwi im wolne wyrażenie własnego głosu”.

Premier Wysp Salomona Manasseh Sogavare mówił równie zdecydowanie: „Panie Przewodniczący. Wyspy Salomona zajmują się wyżej wymienionymi kwestiami, opierając się na zasadach, które my konsekwentnie przestrzegamy. W związku z tym Wyspy Salomona potępiają konsekwentne naruszenia praw człowieka w Papui Zachodniej. Nasze Cele na Rzecz Zrównoważonego Rozwoju, zakładające, że nikt nie może pozostać poza nami są synonimem pustych obietnic, chyba, że w Organizacji Narodów Zjednoczonych, podejmiemy aktywne kroki mające na celu zajęcie się sytuacją narodu Papui Zachodniej […] Faktycznie, zostawiliśmy ich poza sobą jakieś 50 lat temu, kiedy My, Rodzina Narodów, uznaliśmy ich sytuację za bez znaczenia. Od tamtej pory, narodowi Papui Zachodniej nigdy nie pozwolono na właściwy akt samostanowienia gwarantowany przez niezbywalne prawo do samostanowienia wyrażone w umowach dotyczących praw człowieka ONZ. Tylko międzynarodowe działania indywidualnych krajów pod przewodnictwem zorganizowanych ciał w systemie międzynarodowym, w tym zwłaszcza przez Zgromadzenie Ogólne ONZ – mogą utorować drogę do uznania praw narodu, którego prawo do samostanowienia zostało odrzucone przed blisko pięćdziesięcioma laty. Wobec tego zaniechania, My, jako Rodzina Narodów staniemy się współodpowiedzialnymi w uwiecznianiu cierpienia i będziemy ślepymi na niesprawiedliwość, tracąc jeszcze inną złotą szansę, na pozostanie wiernymi temu co głosimy: nie pozostawiać nikogo poza sobą”.

W piątek 22 września, wicepremier St. Vincent i Grenadyn, Louis Straker, podczas swojego przemówienia poczynił niezwykłą i ważną uwagę dotyczącą Papui Zachodniej oraz jej walki o wolność: „Niewygodna prawa jest taka, że proces dekolonizacji pozostaje niekompletny. Mamy wielką sympatię dla prawdziwych aspiracji narodu Papui Zachodniej do wolności i niepodległości, za pośrednictwem prawomocnych środków politycznych do rządzenia sobą i kierowanie swoim własnym losem”. Tym samym St. Vincent i Grenadyny stały się pierwszym karaibskim państwem, które upomniało się tak wyraźnie o mieszkańców Papui Zachodniej na forum ONZ. W podziękowaniu za ten akt jedna z organizacji rzeczniczych Zachodnich Papuasów za granicą – Free West Papua Campaign napisała: „Mieszkańcy Papui Zachodniej są niezwykle wdzięczni za te przełomowe poparcie ze strony pierwszego państwa Karaibów na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ, wysyłając zarazem swoje słowa wsparcia do wszystkich krajów Karaibów, które doświadczyły zniszczeń podczas ostatnich cyklonów”.

Indonezyjski rząd na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ skomentował wystąpienia 4. krajów podczas 72. Sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ, w których potępiły one nielegalną okupację i ludobójstwo w Papui Zachodniej poprzez stwierdzenie, że „w ciągu ostatnich 3 lat zbudowano 4325 kilometrów dróg”.
Indonezyjska przedstawicielka Ainan Nuran w imieniu rządu z Dżakarty oskarżyła również Tuvalu, Vanuatu, Wyspy Salomona orz St. Vincent i Grenadyny o „odmowę zrozumienia” i powiedziała, że „zbyt wiele razy padało fałszywe oskarżenie i oszustwo wygłaszane przez indywidualne osoby motywowane ekonomicznie przez separatystyczny program Papui oraz jej zwolenników”.

Wbrew temu stanowisku petycja zakazana przez indonezyjski rząd, reprezentująca, według organizacji niepodległościowych z Zachodniej Nowej Gwinei – głos 1,8 miliona Zachodnich Papuasów, ponad 70% rdzennej ludności – została przedstawiona na forum Organizacji Narodów Zjednoczonych, z jasnym postulatem przeprowadzenia referendum niepodległościowego. Uchodźca i działacz niepodległościowy z Papui Zachodniej, Benny Wenda, będący zarazem rzecznikiem Zjednoczonego Ruchu Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP) oraz przewodniczącym Free West Papua Campaign, przedstawił petycję Komisji ds. Dekolonizacji ONZ, ciału, które monitoruje postępy byłych kolonii, zwanych samorządnymi terytoriami, w kierunku niezależności. Podczas przemówienia w Nowym Jorku Benny Wenda powiedział: „Dziś oddajemy kości narodu Papui Zachodniej Organizacji Narodów Zjednoczonych i Światu. Przez dziesięciolecia cierpień, dekady ludobójstwa, dziesięciolecia okupacji, otwieramy dziś głos narodu Papui Zachodniej, którzy żyje w tej petycji. Odrzucamy oszukańczy Akt Bez Wyboru indonezyjskiego rządu (odniesienie do Aktu Wolnego Wyboru z 1969 roku), który stanowił naruszenie zasad prawa międzynarodowego”.

Komitet Organizacji Narodów Zjednoczonych i de facto samo ONZ, odmówiło przyjęcia petycji niepodległościowej ws. Papui Zachodniej, a jej przewodniczący dodał, że nie zrobi nic przeciwko Indonezji. Komitet ds. Dekolonizacji działający przy ONZ, stwierdził, że zajmuje się tylko 17 obszarami identyfikowanymi jako terytoria nie samorządne.

Tym samym Komitet ds. Dekolonizacji ONZ (zwany dalej C24) nie zaakceptował petycji wzywającej do rozpoczęcia procesu niepodległościowego, uzasadniając, że ta kwestia znajduje się poza jego mandatem. Sygnatariusze petycji zwrócili się do ONZ z prośbą o wyznaczenie Specjalnego Wysłannika ds. zbadania przypadków łamania praw człowieka, a także zaapelowali o włączenie Zachodniej Nowej Gwinei do porządku obrad Komitetu ds. Dekolonizacji, wraz z zagwarantowaniem jej prawa do samostanowienia, które powinno zostać zapewnione poprzez głosowanie pod międzynarodowym nadzorem.

Przewodniczący Komitetu ds. Dekolonizacji (C24), Rafael Ramirez podkreślając, że jego komitet zajmuje się tylko terytoriami wpisanymi na listę „Non-Self-Governing Territories” powiedział także, że „Jedną z zasad naszego ruchu jest obrona suwerenności i pełnej integralności terytoriów naszych członków. Jako C24 nie zamierzamy robić niczego, co będzie skierowane przeciwko Indonezji”. W późniejszym oświadczeniu przewodniczący wyraził także swoje osobiste poglądy, w których podkreślił, że uważa Papuę Zachodnią za integralną część Indonezji. Ramirez, przedstawiciel Wenezueli w ONZ odnosząc się do całej sytuacji stwierdził także, że jego biuro jest „manipulowane” dla celów politycznych. Wiceprzewodniczącym tej samej komisji jest przedstawiciel Indonezji w ONZ, Dian Triansyah Djani.

Wobec oskarżeń o „oszustwo” jakie padło na forum ONZ ze strony indonezyjskiej delegacji, Benny Wenda wydał oświadczenie dotyczące Narodowej Petycji Papui Zachodniej.

„Narodowa Petycja Zachodnich Papuasów nie jest oszustwem, jest głosem mojego narodu – została podpisana przez większość Zachodnich Papuasów. Prawdziwym oszustwem jest usprawiedliwienie Indonezji dotyczące okupacji przez nią Papui Zachodniej. W tym tygodniu [ostatni tydzień września] przekazałem petycję podpisaną przez większość Zachodnich Papuasów do Organizacji Narodów Zjednoczonych, wzywającą ONZ do podjęcia działań w sprawie łamania praw człowieka w Papui Zachodniej, a także wypełnienia jej zobowiązań z 1962 roku w sprawie zapewnienia jej prawa do samostanowienia. Ta petycja jest czymś więcej niż tylko papierem. Te podpisy to kości i krew moich ludzi, którzy zostali zabici i cierpieli i którzy nadal cierpią i umierają pod okupacją indonezyjską. Ta petycja była łzami w oczach i nadzieją w moim sercu, oddającą ducha mojego narodu, narodu, który cierpiał i umierał przez ponad 50 lat, w zapomnianym ludobójstwie, aby świat mógł ich wreszcie usłyszeć. Osobiście przekazałem 1,8 milionów podpisów mojego ludu starszemu przedstawicielowi ONZ, w obecności mojego przyjaciela Rexa Rumakieka, lidera Zjednoczonego Ruchu Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP), a także prawnika doradzającemu temu ruchowi. Miałem także przekazać to Sekretariatowi Komitetu ds. Dekolonizacji ONZ oraz Specjalnemu Politycznemu Komitetowi ds. Dekolonizacji (Czwarty Komitet) Zgromadzenia Ogólnego ONZ, z prośbą o przegląd sytuacji Papui Zachodniej przez ONZ. Sugestie indonezyjskich urzędników, że petycja jest oszustwem lub, że nie była dostarczona do ONZ są bezpodstawne i stanowią dalszą część rozpowszechniania dezinformacji mającej na celu odebranie narodowi Papui Zachodniej jego niezbywalnych praw. (…) Narodowa Petycja Papui Zachodniej jest bezprecedensowym, demokratycznym aktem demonstrującym wolę samostanowienia mojego narodu. Została podpisana przez 1,804,421 ludzi: w tym przez 1,708,167 rdzennych mieszkańców Papui Zachodniej, a także przez 96,254 indonezyjskich osadników. Według, najnowszych niezależnych badań, liczba autochtonicznych sygnatariuszy stanowi około 70,88% tubylczej populacji Papui Zachodniej. To pokazuje światu, co by się wydarzyło w 1969 roku, jeśli posiadalibyśmy wolne i sprawiedliwe prawo głosu, obiecane nam przez Organizację Narodów Zjednoczonych”.

Kompilacja: Damian Żuchowski

Źródła: Youtube.com Freewestpapua.org Ulmwp.org Scmp.com TheGuardian.com

Artykuł ukazał się na: Wolnemedia.net oraz Free West Papua Campaign Poland

Reklamy

Free West Papua Campaign POLAND złożyło listy intencyjne w biurach poselskich i europoselskich RP

W okresie poprzedzającym 55. rocznicę podpisania Porozumienia z Nowego Jorku i zaplanowane na 29 sierpnia 2017 roku, dostarczenie Globalnej Petycji dla Papui Zachodniej na ręce Sekretarza Generalnego ONZ, zespół Free West Papua Campaign Poland złożył pierwsze oficjalne wizyty w warszawskich biurach polskich posłów i europosłów. Celem wizyt było poinformowanie o założeniach i celach tegorocznej akcji Zachodnich Papuasów na Jeziorze Genewskim, jak i dostarczenie podstawowych wiadomości na temat wciąż w Polsce mało znanych: położeniu, historii, statusie i obecnej sytuacji w Papui Zachodniej.

Free West Papua Campaign jest organizacją apolityczną, współpracującą ze wszystkimi organizacjami, partiami, a także posłankami- oraz posłami-mandatariuszami, bez względu na ich afiliacje i poglądy polityczne, na drodze konkretnego celu: dostarczenia Zachodnim Papuasom, odebranych im w latach 1960. narzędzi, służących samookreśleniu ich losu – poprzez referendum niepodległościowe przeprowadzone pod międzynarodowym nadzorem – jak również, przywróceniu historycznej sprawiedliwości w tym regionie, między innymi poprzez zbadanie naruszeń prawa człowieka i zbrodni przeciwko ludzkości popełnionych w Papui Zachodniej od czasu włączenia jej w struktury państwa indonezyjskiego, aż po czas teraźniejszy.

Free West Papua Campaign wraz z pierwszymi entuzjastycznie nastawionymi brytyjskimi parlamentarzystami w 2008 roku zainaugurowało Międzynarodowych Parlamentarzystów dla Papui Zachodniej [The International Parliamentarians for West Papua – IPWP]. IPWP to ponadpartyjna grupa polityków z całego świata, wspierająca samostanowienie narodu Papui Zachodniej; jest to lista solidarności z Papuą Zachodnią, na której swoje podpisy złożyło 105 parlamentarzystów z blisko 20 krajów – są to posłowie i przedstawiciele reprezentujący zarówno ugrupowania konserwatywne i prawicowe, jak i liberalne oraz lewicowe. Na liście IPWP widnieją już nazwiska posłów brytyjskich, holenderskich, francuskich i czeskich. Zachodni Papuasi z Zachodniej Nowej Gwinei, wciąż wyczekują na pierwsze wyraźne gesty poparcia ze strony posłów, europosłów, senatorów i prezydentów miast z Polski.

Zadaniem Free West Papua Campaign Poland – polskiej reprezentacji organizacji – obok działań edukacyjnych, informacyjnych, aktywistycznych i solidarnościowych adresowanych do ogółu społeczeństwa polskiego, jest pomoc i instruktaż skierowana do mandatariuszy obywateli Rzeczpospolitej Polski – a więc m.in. posłów i posłanek – w poznaniu i zrozumieniu problemu Papui Zachodniej,  jako trwającego od dziesięcioleci poważnego deliktu prawa międzynarodowego, rzutującego na prawo oraz dobre praktyki w tym zakresie, nie tylko w regionie Azji i Pacyfiku, ale także w wymiarze europejskim i globalnym.

Realizując te założenie, przedstawiciele FWPC Poland, Rafał Szymborski i Damian Żuchowski, we wspomnianym okresie, złożyli pierwsze wizyty kontaktowe służące naświetleniu kwestii, zarówno zajęcia Papui Zachodniej przez Indonezję w latach 1960. jak i przywołaniu pamięci ponad 100 tysięcy zachodniopapuaskich ofiar indonezyjskiej okupacji zachodniej części Nowej Gwinei. Nawiązując do Globalnej Petycji dla Papui Zachodniej we wręczonych podczas tych wizyt listach intencyjnych, FWPC Poland zaproponowało polskim parlamentarzystom wykonanie gestu solidarnościowego poprzez podjęcie, któregoś z proponowanych działań w trójstopniowej skali zaangażowania: 1) Podpisanie Globalnej Petycji dla Papui Zachodniej i wykonanie własnego zdjęcia solidarnościowego z napisem #BackTheSwim; 2) Wyrażenie publicznego zaniepokojenia sytuacją w Papui Zachodniej, w tym naruszeniem praw człowieka ze strony indonezyjskich sił bezpieczeństwa; 3) Oficjalne dołączenie do listy Międzynarodowych Parlamentarzystów dla Papui Zachodniej.

Wizyty w biurach poselskich były częścią kumulacji działań solidarnościowych ze strony Free West Papua Campaign na przełomie lipca i sierpnia 2017 roku, dlatego wizyty w biurach poselskich i europoselskich zbiegły się z niekorzystnym terminem, letniej przerwy w obradach Sejmu i Senatu RP, a co za tym idzie wakacyjną nieobecnością posłów, także w samej Warszawie. Wobec tego przedstawiciele FWPC Poland, złożywszy na ich ręce listy intencyjne adresowane do posłów, przeprowadzili krótkie rozmowy z obecnymi w biurach asystentami i asystentkami posłów; w miejscach zaś gdzie biura poselskie były zamknięte, skorzystali z innych form przekazania listu. W trakcie tych działań delegacja FWPC Poland podjęła próby odwiedzenia 17 biur poselskich reprezentatywnych łącznie dla 22 posłów i europosłów, posłanek i europosłanek RP. Wcześniej z miesięcznym wyprzedzeniem FWPC Poland wysłało za pośrednictwem poczty elektronicznej dłuższe wersje tych samych listów intencyjnych do biur około 40 posłów i posłanek RP z całego kraju, ze szczególnym uwzględnieniem odwiedzonych później biur poselskich w Warszawie.

W doręczonych do biur poselskich listach intencyjnych napisano między innymi:

„Papua Zachodnia jest liczącą sobie ponad 420 tys. km2, zachodnią częścią Nowej Gwinei, drugiej co do wielkości wyspy ziemskiego globu. Podobnie jak niepodległa od 1975 roku Papua Nowa Gwinea (wschodnia część wyspy), Papua Zachodnia zgodnie z zamierzeniem zarządzającej tym terytorium administracji holenderskiej i złożonej z rodzimych przedstawicieli regionu, Rady Nowej Gwinei, miała stać się niepodległym krajem po 1961 roku. Jednakże w rezultacie Porozumienia z Nowego Jorku (1962), międzynarodowych nacisków, wojskowej inwazji Indonezji i usankcjonowanego później przez ONZ, a sfingowanego przez rząd Indonezji, Aktu Wolnego Wyboru (1969) została pozbawiona tego prawa. Przez kolejne dziesięciolecia z rąk indonezyjskich sił bezpieczeństwa zginęło co najmniej 120 tysięcy rdzennych mieszkańców Papui Zachodniej, administracja indonezyjska do czasów nam współczesnych represjonuje, także wbrew swym zobowiązaniom międzynarodowym, członków zachodniopapuaskiego ruchu niepodległościowego: łamania praw człowieka, masowe zatrzymania i tortury są procederem powtarzalnym i trwającym do dziś”.

„Mając na uwadze wszystkie powyżej przedstawione fakty, jako lokalni reprezentanci Free West Papua Campaign na Polskę, czyli Kampanii na Rzecz Niepodległości Papui Zachodniej– będącej częścią Free West Papua Campaign (FWPC) z biurami w Oxfordzie, Hadze, Perth i Port Moresby – uznanej za organizację rzeczniczą poszukującą dyplomatycznego poparcia za granicą, przez Narodowy Parlament Papui Zachodniej (PNWP), jedno trzech wielkich stowarzyszeń, które w 2014 roku utworzyły Zjednoczony Ruch Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP) honorowany przez międzyrządową organizację państw Melanezji (Melanesian Spearhead Group) apelujemy do Pana jako Posła Rzeczpospolitej Polskiej o zainteresowanie się losem Papui Zachodniej – krwawiącą raną prawa międzynarodowego i przyjęcie, którejś z zaproponowanej form aktywności na jej rzecz:

– wyrażenie poparcia dla Globalnej Petycji dla Papui Zachodniej poprzez jej podpisanie, słowne lub pisemne oświadczenie z wyrazami poparcia dla niej lub – co szczególnie polecamy w okresie sierpnia i września br. – poprzez wykonanie własnego  solidarnościowego zdjęcia z napisem #BacktheSwim lub #LetWestPapuaVote;

-wyrażenie słownego lub pisemnego zaniepokojenia stanem praw człowieka w znajdującej się pod administracją indonezyjską Papui Zachodniej;

– dołączenie do Międzynarodowych Parlamentarzystów Papui Zachodniej (IPWP). Międzynarodowi Parlamentarzyści dla Papui Zachodniej [The International Parliamentarians for West Papua (IPWP)] to ponadpartyjna grupa polityków z całego świata, wspierająca samostanowienie narodu Papui Zachodniej, na której swoje podpisy złożyło 105 parlamentarzystów z blisko 20 krajów. https://www.ipwp.org/parliamentarians/

Jeżeli po zapoznaniu się z historycznymi nadużyciami wobec Papui Zachodniej przekonałby się Pan do dołączenia do IPWP, być może jako pierwszy polski parlamentarzysta w historii, oferujemy z naszej strony wszelki instruktaż i rady w tym zakresie. Gdyby w przyszłości natomiast Pańskie dalsze zaangażowanie zainspirowałoby Pana np. do współuczestniczenia w inauguracji Polskiej Parlamentarnej Grupy poparcia dla Papui Zachodniej, nie wykluczamy, że temu wydarzeniu mogłaby towarzyszyć dyplomatyczna wizyta członków ULMWP w Warszawie, także w polskim Sejmie, którzy automatycznie, staliby się zarazem Pańskimi gośćmi.  Już w obecnej dobie Zachodni Papuasi będą Panu dozgonnie wdzięczni za podjęcie najmniejszego aktu solidarności lub wysłanie najmniejszego sygnału dostrzeżenia ich obecnej sytuacji. 15 lipca 2017 roku, Buchtar Tabuni – przewodniczący Parlamentu Narodowego Papui Zachodniej (PNWP) i były więzień polityczny, wysłał wyprzedzające wyrazy wdzięczności: „W imieniu ludu Papui Zachodniej ze wszystkich zakątków Zachodniej Nowej Gwinei przynoszę z głębi serca podziękowanie dla wszystkich przedstawicieli Rządu Polskiego, Parlamentarzystów Polskich jak i Narodu Polskiego, którzy poparli kampanię mająca za cel wsparcie niepodległości Papui Zachodniej. Niechaj solidarność Was wszystkich stanie się częścią historii naszej walki i niechaj będzie w niej upamiętniona na wieki!”

Opracowanie: Damian Żuchowski

Free West Papua Campaign Poland przed Ośrodkiem Informacji ONZ w Warszawie

W przededniu dostarczenia Globalnej Petycji dla Papui Zachodniej na ręce Sekretarza Generalnego ONZ, Antonio Guterresa w ramach akcji #BackTheSwim a także tuż przed 55. rocznicą podpisania Porozumienia w Nowym Jorku (15 sierpień 1962 roku) członkowie polskiego oddziału Free West Papua Campaign Poland pojawili się przed siedzibą Ośrodka Informacji ONZ w Warszawie (UNIC Warsaw), aby wręczyć list intencyjny, w którym poinformowali o przebiegu i założeniach Globalnej Petycji dla Papui Zachodniej, która 29 sierpnia 2017 roku zostanie przekazana na ręce Sekretarza Generalnego ONZ, Antonio Guterresa.

W treści listu intencyjnego wręczonego tego dnia na ręce Marioli Ratschki, pełniącej funkcję Specjalisty ds. Informacji Publicznej w UNIC Warsaw czytamy: „W związku z Globalną Petycją dla Papui Zachodniej, która zostanie dostarczona do siedziby ONZ w Genewie na przełomie lipca i sierpnia 2017 roku polska grupa Free West Papua Campaign Poland, afiliowana przy Free West Papua Campaign, organizatora petycji, wzięła udział w szeregu działań – również informacyjnych – wspierających tę misję. Jako przedstawiciele Free West Papua Campaign Poland złożyliśmy w tym okresie wizytę w biurze Ośrodka Informacji Organizacji Narodów Zjednoczonych w Warszawie (UNIC Warsaw) starając się udzielić Państwu bezpośrednich informacji na temat treści petycji, a także zaprezentować szerszą perspektywę problemu, która skłoniła Zachodnich Papuasów do poszukiwania interwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych”.

Podczas krótkiego spotkania przed siedzibą UNIC Warsaw przy ul. Pięknej w Warszawie, członkowie Free West Papua Campaign Poland, Rafał Szymborski i Damian Żuchowski, w krótkich oświadczeniach wygłoszonych w językach bahasa indonesia i polskim zwrócili uwagę na bezpośredni związek Organizacji Narodów Zjednoczonych z dwoma aktami prawnymi – Porozumieniem z Nowego Jorku i Aktem Wolnego Wyboru (PEPERA) – które przesądziły o obecnym statusie Papui Zachodniej.

Podobnie jak niepodległa od 1975 roku Papua Nowa Gwinea (wschodnia część Nowej Gwinei), Papua Zachodnia (jej zachodnia część) zgodnie z zamierzeniem zarządzającej tym terytorium administracji holenderskiej i złożonej z rodzimych przedstawicieli regionu, Rady Nowej Gwinei, miała stać się niepodległym krajem po 1961 roku; z dużą dozą przewidywalności około 1970 roku. Jednakże w rezultacie Porozumienia z Nowego Jorku (1962) z którego Zachodni Papuasi zostali wyłączeni kontrola nad Papuą Zachodnią została przekazana Indonezji. Porozumienie z Nowego Jorku było prawnym rezultatem nacisków wywartych przez rząd Indonezji i wspierającą go administrację Stanów Zjednoczonych, na stronę holenderską, która ustąpiła ze swoich dekolonizacyjnych prerogatyw, wobec imperialnych żądań Dżakarty i geopolitycznych wizji administracji Johna Kennedy’ego. Kontrolę nad Papuą Zachodnią, wbrew zdaniu rdzennych mieszkańców Nowej Gwinei, przekazano Indonezji.

Odbyło się to za pośrednictwem Tymczasowej Władzy Wykonawczej ONZ (UNTEA), która przez kilka miesięcy, do 1 maja 1963 roku sprawowała administrację nad Papuą Zachodnią – było to po raz pierwszy w historii gdy misji ONZ nadano władzę wykonawczą nad jakimś terytorium. Szef UNTEA, Djalal Abdoh i towarzyszący mu oddział 1500 pakistańskich żołnierzy pod flagą ONZ, nie pełnił funkcji rozjemczej,  po prostu przygotowywał Zachodnich Papuasów do tymczasowego scedowania ich terytorium na rzecz strony indonezyjskiej. Co znamienne, już podczas tego kilkumiesięcznego okresu przejściowego UNTEA, współuczestniczyła w prawnym ograniczaniu praw Zachodnich Papuasów do wolnego demonstrowania swoich poglądów i przekonań.

Organizacja Narodów Zjednoczonych była również zaangażowana w zorganizowany sześć lat później w Papui Zachodniej, Akt Wolnego Wyboru (PEPERA). PEPERA to zawarte w treści Porozumienia z Nowego Jorku zobowiązanie nałożone na stronę indonezyjską, zmuszające ją po okresie kontrolnym nad Zachodnią Nową Gwineą, do przeprowadzenia plebiscytu, w którym Zachodni Papuasi sami mieli zadecydować, czy pragną utworzenia niepodległego państwa zachodniopapuaskiego, czy wolą zostać trwale włączeni w skład państwa indonezyjskiego. Akt ten odbył się przy złamaniu międzynarodowych standardów w tym zakresie. Indonezyjski rząd generała Suharto odrzucił zasadę „jeden człowiek – jeden głos” pozbawiając blisko milion Zachodnich Papuasów prawa głosu, w zamian wybierając 1025 elektorów, którzy wcześniej zastraszeni lub odpowiednio poinstruowani zagłosowali zgodnie z imperialnym dogmatem nacjonalistów indonezyjskich – czyli za aneksją Papui Zachodniej. Przebieg tego procesu obserwował Ortiz Sanz, specjalny wysłannik ONZ do Papui Zachodniej, który stanął na czele sformowanego specjalnie na tę okazję, oenzetowskiego personelu złożonego z zaledwie 25 osób. Choć podobnie, tak jak inni zagraniczni dyplomaci, przyznawał on, że zdecydowana większość Zachodnich Papuasów chciała niezależności, oficjalnie nie zgłosił  poważniejszych zastrzeżeń, co do przebiegu PEPERA, otwierając drogę do przypieczętowania tej procedury przez Zgromadzenie Ogólne ONZ. Ortiz Sanz postąpił tak, chociaż był świadomy, że w okresie poprzedzającym Akt Wolnego Wyboru indonezyjskie wojsko prowadziło ciężką kampanię militarną i policyjną wobec zachodniopapuaskich niepodległościowców i zwolenników wolności słowa.

Tak więc ostatecznie w wyniku międzynarodowych nacisków, wojskowej inwazji Indonezji i usankcjonowanego później przez ONZ, a sfingowanego przez rząd Indonezji, Aktu Wolnego Wyboru (1969), Papua Zachodnia została pozbawiona prawa do samostanowienia. Przez kolejne dziesięciolecia z rąk indonezyjskich sił bezpieczeństwa zginęło co najmniej 120 tysięcy rdzennych mieszkańców Papui Zachodniej.  Administracja indonezyjska do czasów nam współczesnych, także wbrew swym zobowiązaniom międzynarodowym (Międzynarodowy Pakiet Praw Prawnych i Obywatelskich), represjonuje członków zachodniopapuaskiego ruchu niepodległościowego: łamanie praw człowieka, masowe zatrzymania i tortury są procederem trwającym do dziś i powtarzalnym.

Globalna Petycja dla Papui Zachodniej, która 29 sierpnia 2017 roku zostanie przekazana na ręce Sekretarza Generalnego ONZ jest więc swoistym zaproszeniem do przeglądu statusu Papui Zachodniej w programie ONZ ds. dekolonizacji, a także okazją do zmazania historycznych win, zaniechań i nadużyć przez samą Organizację Narodów Zjednoczonych.

Opracowanie: Damian Żuchowski

Czwarta edycja Punk Fest Papua Merdeka w Niecieplinie (29.07.2017)

29 lipca 2017 roku odbyła się czwarta edycja festiwalu punk-rockowego „Punk Fest Papua Merdeka”. Festiwal organizowany tradycyjnie w środku lata w Niecieplinie to już stała w polskim kalendarzu koncertów punk-rockowych oraz w szerszym krajobrazie kontrkulturowym naszego kraju. Tym, co wyróżnia pośród nich imprezę organizowaną w niewielkiej wsi pod Garwolinem to leżąca u jego podwalin idea solidarności z mieszkańcami Papui Zachodniej oraz nagłośnienia przypadków łamania praw człowieka w tym regionie przez administrację i siły bezpieczeństwa Indonezji, która jak podkreślają osoby zgromadzone wokół koncertu, zważywszy na złamanie międzynarodowych standardów ds. dekolonizacji, okupuje Papuę Zachodnią.

Wydarzenie zainicjowane zostało przez członków lokalnej punk/rockowej kapeli Bunt oraz Rafała Szymborskiego, koordynatora Free West Papua Campaign Poland – polskiej gałęzi organizacji, której oficjalna inauguracja nastąpiła w trakcie drugiej edycji festiwalu „Papua Merdeka”. Wymieniając osoby związane z koncertem trudno byłoby pominąć jego gospodarza, Marka Saganka.

Ostatnia sobota lipca przywitała uczestników festiwalu ciepłą i słoneczną pogodą, towarzyszący wieczornym i nocnym akordom wydarzenia chłód skutecznie rozpraszało natomiast duże ognisko przygotowane przez jego organizatorów. Ci ostatni, dbając o różnorodność repertuaru, jak co roku zaprosili kapele reprezentujące różne nurty muzyki punkowej, w tym Punk Rock, Hardcore Punk, SKA czy Street Punk.

W trakcie otwarcia festiwalu członkowie Free West Papua Campaign Poland wygłosili krótkie przemówienia w trakcie, których opowiedzieli o złożach Grasberg eksploatowanych przez Freeport McMoran – głównym gospodarczym powodzie kolonizacji Papui Zachodniej przez Indonezję; wygłosili anegdotę dotyczącą gwiazdy umiejscowionej we fladze Papui Zachodniej i przede wszystkim poinformowali o najważniejszej tegorocznej międzynarodowej akcji, którą będzie dostarczenie Globalnej Petycji dla Papui Zachodniej na ręce Antonio Guterresa Sekretarza Generalnego ONZ w Genewie. Na scenie pojawili się również gospodarze i organizatorzy festiwalu, bez których zaangażowania i poświęcenia tak silny przekaz solidarnościowy z Papuą Zachodnią, jakim jest cykliczny festiwal w Niecieplinie, nie mógłby popłynąć. Na koniec odczytano przesłanie dla uczestników festiwalu od reprezentantów narodu Papui Zachodniej: Orideka Apa (Free West Papua Campaign Nederland / Mambesak) oraz Buchtara Tabuniego (Parlament Narodowy Papui Zachodniej – PNWP).

Po oficjalnych przemowach, festiwal swoim występem otworzył  zespół Bunt, bez którego talentu, otwartości, kunsztu organizacyjnego, determinacji i wrażliwości na los mieszkańców Melanezji, tak silny głos na rzecz Papui Zachodniej w Polsce nie mógłby wybrzmieć..

Zaraz po nim na scenie pojawił się litewski zespół Madżestix, który w szerokim składzie przyjechał na wydarzenie prosto z Wilna. Grono zagranicznych kapel, obecnych tego dnia na niecieplińskiej scenie wraz z Litwinami współtworzył „Cios” – ukraiński band z Chmielnickiego. Obok nich około garwolińska publiczność cieszyła się występami „Dzień po Dniu” z Lublina, Ansy z Ciechanowa, Orhodoxu z Dębicy oraz wyróżniającej się relatywnie najdłuższym stażem na scenie Prokuratury z Mikołowa. Wbrew wcześniejszym zapowiedziom nie usłyszeliśmy zespołu Skadyktator. Warszawska grupa zrezygnowała z udziału w feście po kontuzji odniesionej przez jej perkusistę.

Koncert, rozpoczął się z pewnym opóźnieniem, ciesząc się stosunkowo dużą frekwencją. Liczbę ponad 150 uczestników uznać należy za wysoką, jak podkreślają jego organizatorzy była ona niższa tylko od  tej zgromadzonej podczas drugiej edycji festiwalu z 2015 roku. Podobnie jak zespoły występujące na scenie, tak i zgromadzona publika nie pochodziła wyłącznie z powiatu garwolińskiego. Białystok, Lublin, Rzeszów, Tarnobrzeg czy nawet czeskie Brno, to tylko niektóre miejscowości, skąd przyjechali uczestnicy  by cieszyć się muzyką w pobliżu wijącej się na tym odcinku rzeki Wilgi. Koncertowi towarzyszyło, jak zwykle doskonałe zaplecze; każdy z uczestników otrzymał możliwość rozbicia namiotu i pozostania do następnego dnia. W trakcie koncertu otwarty był także punkt z wegetariańską żywnością, której obsada to wolontariusze pomagający za pośrednictwem garnka i kuchennego noża potrzebującym zwierzętom. Czwarta edycja festiwalu Papua Merdeka potwierdziła, że jest to inicjatywa wciąż młoda, rozwijająca się i posiadająca szerokie perspektywy rozwoju. W tym roku przewodni nurt festiwalu jakim są ciężkie brzmienia gitar uzupełniały inicjatywy towarzyszące: pokaz puszczania baniek przez Rafała Matykę, a także mały recital tradycyjnej muzyki skrzypcowej z najbliższego regionu, zaprezentowany przy ognisku przez Kubę Olszewskiego.

Festiwal „Punk Fest Papua Merdeka” pomimo, że organizowany jest na mazowieckiej prowincji, posiada nie tylko w pełni zagraniczną obsadę, ale i międzynarodowy rozgłos. Cykliczny festiwal w Polsce, znany jest doskonale środowisku Zachodnich Papuasów mieszkających w Europie, a także organizatorom podobnych inicjatyw solidarnościowych w Holandii, Wielkiej Brytanii i Australii. Jego przesłanie dociera także do Nowej Gwinei. Warto pamiętać, że ponadto tylko w październiku 2016 roku, członkowie zespołu Bunt wzięli udział w holenderskiej odsłonie pierwszego globalnego koncertu „Rockin for West Papua”.

Podczas czwartej edycji festiwalu „Punk Fest Papua Merdeka” zwrócono szczególnie uwagę na największą międzynarodową inicjatywę Zachodnich Papuasów w 2017 roku – Swim for West Papua. 24 stycznia 2017 roku w Pałacu Westminsterskim odbyła się inauguracja petycji adresowanej do Sekretarza Generalnego ONZ w sprawie referendum niepodległościowego pod międzynarodowym nadzorem dla Papui Zachodniej, a także wysłania do Papui Zachodniej Specjalnego Wysłannika ONZ, którego zadaniem byłoby zbadanie zarzutów związanych z łamaniem prawa człowieka w tym regionie. Petycja znajduje się pod tym adresem: bit.ly/swimforwestpapua

Uczestnicy koncertu tłumnie składali swoje sygnatury pod ręcznie podpisywaną formą dokładniej tej samej petycji, świadomi, że za dokładnie miesiąc zostaną one przekazane na ręce Sekretarza Generalnego ONZ w gronie ponad 150 tysięcy innych podpisów z całego świata.

W festiwalu wziął udział podróżnik i autor bloga „Od Tarnobrzegu po Bangladesz”, Bartłomiej Kobyliński, który w relacji z koncertu napisał: „Jestem przekonany, że festiwal odniósł sukces. Zdecydowanie wspieram takie formy działań, gdzie robienie czegoś dobrego i pożytecznego, jak zbieranie środków przeznaczonych na wsparcie Papui Zachodniej, połączone jest z dobrą zabawą. Pomysłodawcom i organizatorom należą się nie tylko podziękowania, ale i oklaski. Po raz kolejny pokazali, że wspieranie innych to nie tylko Bono, koncerty Live Aid, Greenpeace i Amnesty. Jeśli naprawdę się tego chce, wystarczy trochę pomysłowości, zaangażowania i wiary, a się udaje. I nie trzeba mieszkać w Warszawie, Wrocławiu, czy Gdańsku”.

Pozytywne wrażenia czwarta edycja festiwalu „Papua Merdeka” wywarła także wśród kapel-uczestników tegorocznej edycji festiwalu. „W imieniu ANSA dziękujemy serdecznie za zaproszenie i naprawdę miłą gościnę, miło było dla Was zagrać… Papua Merdeka ma naprawdę potencjał i myślę, że z roku na rok ten fest będzie się rozrastał. Pozdrowienia dla kapel z którymi mieliśmy okazję zagrać, dla mnie odkryciem wieczoru było Dzień Po Dniu, naprawdę świetny set i dobre granie” – napisał później Łukasz Mrówa, członek zespołu z Ciechanowa. Równie entuzjastyczny ton zawarła „Prokuratura” w swoim po koncertowym przesłaniu: „Dziękujemy za kapitalne przyjęcie 🙂 cały festiwal zorganizowany świetnie – szkoda, że nie mogliśmy zostać do końca, ale niestety robota nie pozwoliła 😦 do zobaczenia znowu”!

KOŃCOWE OŚWIADCZENIE ORGANIZATORÓW KONCERTU

Festiwal „Papua Merdeka Fest vol 4” udał się znakomicie! Dopisała pogoda, ale podziękowania należą się przede wszystkim artystom, którzy mają odwagę i inicjatywę by co roku angażować się sprawę łamania praw człowieka w Papui Zachodniej i wesprzeć walkę Papuasów o wolność twórczością artystyczną, po drugie lokalnej społeczności, która przyczyniła się do stworzenia przyjaznej atmosfery poprzez swą otwartość na ideę oraz ludzi, którzy przybywają z całej Polski jak i zagranicy na to niezwykłe wydarzenie! No i po trzecie Podziękowania się należą uczestnikom festiwalu, którzy swą odpowiedzialną postawą, samodyscypliną i dojrzałością sprawili, że bawiliśmy się w pokojowej ,bezkonfliktowej atmosferze! Te oto podziękowania składa zespół „Bunt” oraz FWPC Poland !!!
Salam Hormat! Perjuangan jalan terus! Lawan!

ŹRÓDŁA: Free West Papua Campaign Poland, Pawelet.pl, Punk Fest Papua Merdeka, Lokalna Prasa w Garwolinie, Od Tarnobrzegu po Bangladesz

Relacje z występów pozostałych zespołów zostaną dołączone do tego artykułu, jak tylko będą dostępne w sieci..

Ofiara śmiertelna i ranni po akcji BRIMOB w Deiyai

17 zachodniopapuaskich cywilów, w tym siedmioro dzieci, zostało rannych w wyniku ostrzału dokonanego przez indonezyjskich sił bezpieczeństwa. Marius Pigai, jeden z postrzelonych, zmarł na miejscu. 6 leży w szpitale w Paniai na intensywnej terapii, kolejna trójka jest leczona w Deiyai, szóstka z ranionych dzieci czuje się już nieco lepiej i dochodzi do pełni sił w domu pod opieką własnych rodzin.

Świadkowie wydarzenia opisują, że wszystko zaczęło się od kąpieli grupy przyjaciół w rzece Oneibo; nie dla wszystkich ta chwila relaksu skończyła się dobrze, jeden z nich 24-letni Ravianus Douw zaczął tonąć i został uratowany przez lokalnych mieszkańców. Potrzebował pilnej pomocy lekarskiej.

Jego przyjaciele zwrócili się o pomoc do firmy Putra Dewa Paniai, pracującej przy rozbudowie mostu. Liczyli na możliwość skorzystania z samochodu zaparkowanego w pobliżu wypadku, by jak najszybciej przetransportować rannego do szpitala. Osoby zatrudnione w przedsiębiorstwie zignorowały prośbę i poszukujący pomocy przez następne 5 godzin musieli pokonać 10 km, by wreszcie znaleźć samochód, który zabrał Ravianusa do szpitala. Było jednak już za późno: poszkodowany w drodze do szpitala zmarł.

Rodzina i krewni zmarłego byli oburzeni postawą robotników, przekonani, że gdyby pomogli rannemu mężczyźnie, ten by przeżył. Grupa oburzonych pomaszerowała w kierunku mostu w Deiyai aby zademonstrować swoje oburzenie.

W ciągu kolejnej godziny, na miejsce przybyli członkowie mobilnych brygad policji BRIMOB, a także oficerowie armii, którzy natychmiast zaczęli strzelać do zgromadzonych. Lokalny inspektor policji, Rafli Amar, utrzymywał później, że była to uzasadniona reakcja, będąca odpowiedzią na zniszczenie obozu firmy. Innego zdania są zachodniopapuascy świadkowie wydarzenia, którzy utrzymują, że policjanci przybyli na miejsce strzelając na oślep pod wpływem amoku, który nazwali „szałem” sił bezpieczeństwa. Free West Papua Campaign przypomina, że ostrzeliwanie nieuzbrojonych demonstrantów jest charakterystycznym przejawem okrucieństwa dokonywanym w Papui Zachodniej w świetle prawa przez indonezyjskie siły bezpieczeństwa. Indonezyjskie wojsko i policja, mogą działać i bezkarnie nadużywać siły w Papui Zachodniej – obszarze okupowanym przez Dżakartę i traktowanym nader często jak kolonia.

Dla Free West Papua Campaign notatkę opracował Damian Żuchowski

 

Sierpniowa akcja studentów zachodniopapuaskich w Manado

Front Ludowy Indonezji (FRI-Front Rakyat Indonesia) wraz z młodzieżą papuaską utworzył sojusz walczący o wyzwolenie Papui Zachodniej  (FRI-West Papua), który w porozumieniu z przywódcami organizacji młodzieżowej skupiającej studentów z regionów centralnych Indonezji i górskich Papui Zachodniej (Dewan Pimpinan Wilayah Tengah – Asosiasi Mahasiwa Pegunungan Tengah Papua-AMPTPI) zorganizował dnia 08.08.2017 w Manado (Sulawesi Północne) pokojową demonstrację pod hasłami pokoju i sprawiedliwości w Papui Zachodniej.

Tą drugą frakcję reprezentowały liczne „gałęzie” studentów papuaskich uczących się w różnych miastach Sulawesi: Dewan Pimpinan Cabang – Asiosiasi Mahasiswa Pegunungan Tengah Gorontalo, DPC – AMPTPI Makassar, DPC – AMPTPI Manado, DPC – AMPTPI-Tomohon, DPC – AMPTPI-Tondano.

Setki demonstrantów zebrały się pod kampusem uniwersyteckim Ashrama Cenderawasih V Manado by potem podzielić się na trzy grupy, które jako miejsca wystąpień publicznych wybrały odrębne punkty na głównych ulicach wokół kampusu. Punkty te to: Biuro Rektoratu Uniwersytetu Samratulangi (UNSRAT), drugi to Pomnik Bohatera Simona Bolivara, trzecim budynkiem pod który zorganizowano zgromadzenie była Rada Ludowa Regionu Sulawesi Północnego (DPRD SUlut –  Dewan Perwakilan Rakyat Daerah Sulawesi Utara).

Akcja była koordynowana przez reprezentantów młodzieży papuaskiej: Ansela Chambu oraz Efera Lokobala.

Oto oświadczenie Młodzieży Papuaskiej:

„Młodzież papuaska zdecydowanie protestuje przeciwko łamaniu Praw Człowieka w  Papui Zachodniej, odrzuca projekty nowych podziałów administracyjnych i tworzenia nowych prowincji, regencji oraz dystryktów (Pemekaran Wilayah Baru), sprzeciwia się nielegalnemu wydobyciu złota i miedzi przez zagraniczne spółki oraz nielegalnej wycince drzew, a także górnictwu naftowemu i gazownictwu. Zdecydowanie odrzuca powstawanie nowych posterunków MAKO-BRIMOB  w całej Papui Zachodniej, ponieważ BRIMOB łamie prawa człowieka tak jak to miało miejsce 01.08.2017 w Deiyai. Winni tych czynów powinni być sprawiedliwie osądzeni przez niezawisły sąd tak jak wszyscy pozostali, którzy dopuścili się zbrodni ludobójstwa od czasu aneksji i okupacji Papui Zachodniej czyli od roku 1961 aż po dzień dzisiejszy”.

Koordynator protestu Erif Lokobal powiedział w czasie przemowy, że TNI-Polri powinno natychmiast zostać wycofane z Papui Zachodniej ponieważ obecność tych formacji rujnuje pokój w Zachodniej Nowej Gwinei. „Żywym przykładem są wydarzenia w Deiyai i dlatego pytamy ludzi, którzy dokonali tej zbrodni o przyczynę zabójstwa dwóch osób i ciężkiego ranienia 16 innych. Pytamy zbrodniarzy o to, co na ten temat mówi indonezyjska konstytucja (UUD) i ponadto podkreślamy, że obecność wojska niszczy wartości jakim tradycyjne społeczności Papui Zachodniej hołdują. Odrzucamy ekspansję MAKO-BRIMOB od Sorong do Merauke bo to co rząd NKRI określa jako rozwój nam przynosi jedynie niepokój i cierpienie, podczas gdy w tym samym czasie zagraniczne kompanie dokonują rabunkowej eksploatacji zasobów tej ziemi rujnując nasze lasy i rzeki. Odrzucamy wszelkie rządowe programy rozwoju we wszelkim kształcie ponieważ nie przynoszą one dobrobytu naszemu ludowi i to widać jasno od początku okresu, gdy Papua Zachodnia została silnie włączona do NKRI” – mówił dalej Eirf Lokobal.

Zamykając przemówienie pod budynkiem  DPRD Sulut Atines Wonda powiedział, że obecność struktur indonezyjskiego państwa stanowi zarzewie krwawego konfliktu w Papui Zachodniej i że jedynym rozwiązaniem jest referendum wdrożone na drodze mechanizmów prawa międzynarodowego. Rząd Republiki Indonezji (RI) jest winien naruszeń praw człowieka i to trwa od roku 1961, ponieważ aparat represji jest szczególnie brutalny wobec ludności cywilnej. Naród Papui Zachodniej pragnie bezpiecznego życia w pokoju a nie pod uciskiem wojska i kapitalistów. Wyraził przekonanie, że wszelki ucisk w postaci zabójstw, tortur i wywłaszczeń musi znaleźć finał w ostatecznym wyzwoleniu się jego kraju. W ten tylko sposób może zostać zrealizowany cel, którym jest cieszenie się przez naród bogactwami tej ziemi. Wonda podkreślił :”Papua to my! To realni ludzie! Nie chcemy być zastraszani przez rząd RI oraz aparat ucisku jaki działa na jego usługach! Skoro człowiek potrzebuje tlenu do oddychania to potrzebuje go każdy człowiek, także ten biedny i żyjący skromnie jak rolnik, czy myśliwy …nie tylko elita! Tak jak powietrza do oddychania potrzebujemy demokracji, a nie może ona być wdrożona,t am gdzie jest fałsz! Odrzucamy ekspansję militarną w Papui Zachodniej, rozwój infrastruktury, który rujnuje tryb życia tradycyjnych społeczności, rozbudowę posterunków MAKO BRIMOB, które są siłami bezpieczeństwa jedynie nominalnie, bo faktycznie używają broni przeciwko narodowi. Papua będzie wolna i spełnią się sny o prawdziwym socjalizmie”!

Wystąpienie Atinusa Wondy zostało również wysłuchane przez przywódców DPRD SULUT (Wakil Ketua DPRD SULUT): Wennego Lumentuta oraz (będącego także głową Kesbangpol ) Stevena Liova. Po jego zakończeniu młodzież biorąca udział w demonstracji udała się na naradę do kampusu Asrama Cenderawasih V Manado w celu oszacowania bilansu akcji .

Tłumaczenie i Opracowanie: Rafał Szymborski

ŹRÓDŁA:

Mahasiswa Papua di Sulut Serukan Referendum http://www.indopostmanado.com/2017/08/09/mahasiswa-papua-di-sulut-serukan-referendum/

Przeprowadzone Dialogi

Chronologia represji wobec aktywistów KNPB Nabire w dniach 1-5 lipiec 2017

Indonezyjscy funkcjonariusze w dniach 30 czerwiec- 6 lipiec 2017 roku zatrzymali wielu zachodniopapuaskich działaczy niepodległościowych i ich sympatyków; dopuszczając się wobec nich następnie pobić i tortur. Ciało Koordynujące Komitetu Narodowego Papui Zachodniej (BP KNPB – Badan Pengurus Komite Nasional Papua Barat) w Nabire donosi o represjach w postaci aresztowań i pobicia członków KNPB Nabire  przez miejscowych funkcjonariuszy policji dniach 1-5 lipiec 2017.

W informacji prasowej udzielonej dla majalahbeko.com, BP KNPB Nabire pisze, o trzech aktywistach nadal przetrzymywanych na komisariacie policji z Nabire.

Pierwszy z nich został zatrzymany przy okazji rozdawania ulotek z okazji rocznicy 1 lipca, a dwóch pozostałych aresztowano za okupację posterunku w Nabire podczas, której domagali się uwolnienia wspomnianego aktywisty. 28 innych aktywistów KNPB podczas tego zajścia zostało pobitych.

Oto chronologia wydarzeń:

W czwartek 30 czerwca 2017 aktywiści KNPB Nabire postanowili przeprowadzić kampanię rozdawania ulotek z okazji 1 lipca 1971 roku, daty Proklamacji Niepodległości Papui Zachodniej. W ulotkach zawarto treść wyjaśniającą jakie znaczenie dla Zachodnich Papuasów ma ta data [1].

W sobotę 1 lipca 2017 o godzinie 8.15 czasu indonezyjskiego członkowie KNPB spotkali się w sekretariacie KNPB Nabire – „Wespa”. Zadecydowali wtedy, że będą rozdawać ulotki na głównej ulicy miasta (Jalan Raya).

O godzinie 9.20 wszyscy działacze KNPB wyszli z „Wespy” i rozpoczęli rozdawanie ulotek. O godzinie 13.30 członkowie KNPB zameldowali się w „Wespie”  i skonstatowali, że akcja przebiegła spokojnie, jednakże stwierdzili, że Yanto Waine nie wrócił z nimi do siedziby KNPB Nabire.

W poniedziałek 3 lipca 2017 dotarła do nich wiadomość, że prawdopodobnie Yanto Waine został aresztowany podczas rozdawania ulotek na Jalan Medan. Następnego dnia nad ranem aktywiści KNPB zażądali od dowódcy policji w Nabire (AKBK Sony Sanjaya – Kapolres Nabire) Sony’ego Sanjaya natychmiastowego uwolnienia Yanto Waine. Na czele delegacji, która zażądała zwolnienia przetrzymywanego działacza znajdował się Andi Ekapiya Yeimo – koordynator okupacji posterunki policji w Nabire. Obok niego wśród uczestników okupacji posterunku znaleźli się następujący członkowie KNPB: Samuel Kobepa, Martnus Goo (poniżej na zdjęciu), Henok Tebai, Selpianus Woge, Yeki Pigai, Jhon Degei, Piles Degei, Apelian Tebai, Hiskia Pigai, Stevanus Pigai, Aten Agapa, Orisan Makai, Januariu Pigai, Yabres Anuow, Stevanus Woge, Mesak Yatipai, Amoye Tebai, Fincesia Gobai, Belandina Gobai, Amelia Tatago, Yanuarius Douw, Ria Gobai, Ola Gobai, Frans Bunai, Augus Pigai (A), Augus Pigai (B), Kristina Yeimo, Abimelek Muyapa i Sabinus Muyapa.

O godzinie 12.30 wyżej wymienieni aktywiści KNPB pojawili się przed komisariatem policji w Nabire. O 12.50 rozpoczęli negocjacje policjantami w sprawie uwolnienia Yanto Weine, przetrzymywanego w izolacji już od czterech dni.

Policjanci wyjaśnili, że zatrzymali go za rozdawanie ulotek. Zirytowani biernym oporem delegacji KNBP, której członkowie pozostali w komisariacie o godzinie 15.00 funkcjonariusze policji pobili ich kijami ratanowymi oraz gumowymi pałkami. Podczas tych zajść Andi Ekapiya i Samuel Kobepa zostali zatrzymani, a 28 pozostałych uciekło z terenu posterunku w kierunku głównej ulicy – Jalan Raya, nie mając żadnych informacji o tym co stało się z zatrzymanymi Andim i Samuelem.

Po zastosowaniu środków przymusu, pobiciu i ucieczce, 28 członków KNPB Nabire ponownie podjęło decyzję o powrocie pod komisariat. Policjanci zagwarantowali, że uwolnią Andiego, Samuela i Yanta w południe 5 lipca 2017 roku. Wtedy jeden z członków KNPB powiedział: „Jeśli oni nie wrócą do nas to KNPB nadal będzie okupować komisariat, to wrócimy tu ponownie!”. „To zależy – jeśli chcesz przyjdź sam, a jeśli chcesz zabierz ze sobą resztę! Twoja sprawa!” – odrzekł reprezentant strony policji.

Po tej wymianie zdań o godzinie 17.00 28 członków KNPB wróciło do „Wespy”. Andy, Yanto i Samuel nadal przebywają w areszcie na komisariacie policji w Nabire.

Aktualizacja. Dalszy bieg wypadków

Według raportów jakie dotarły do Free West Papua Campaign, wiadomości opublikowanych na łamach Tabloid Jubi i Pacific Media Watch w dniach 30 czerwiec – 6 lipiec 2017 roku w Papui Zachodniej aresztowano 150 osób, a wielu z nich doświadczyło tortur lub pobić. Po zwolnieniu Yanto Waine około 150 Zachodnich Papuasów pomaszerowało w kierunku indonezyjskiego posterunku policji w Nabire, aby wezwać do uwolnienia pozostałych zatrzymanych. Wśród więzionych było przynajmniej dziewięć osób nieletnich. Podobnie jak wcześniejsi demonstranci doświadczyli oni wkrótce szykan, gróźb, pobić i tortur.

Wśród nich znaleźli się:

Herman Kudiai – uderzony w lewie ramię i głowę rattanem, uderzony w głowę pistoletem.

Icepi Kogopa – uderzony w lewę ramię i głowę rattanem, kopany po nogach.

Agus Kayame – bity bronią po prawym kolaniem a także  rattanem po całym ciele

Kaliminus Magai – Kopany, bity bronią po plecach

Arson Kiwak – uderzony w ramię, kopnięty w głowę i w prawą rękę

Neptunus Newegau – jego prawa ręka krwawiła i opuchła po pobiciu pistoletem, bito go po głowie rattanem

Agus Kallah – Kopany i bity rattanem od szyi po ramiona

Free West Papua Campaign w pełni potępia te nielegalne, masowe aresztowania i zatrzymania pokojowych demonstrantów w Papui Zachodniej. Brutalne tortury Zachodnich Papuasów ilustrują praktyki towarzyszące nielegalnej okupacji indonezyjskiej; tortury państwowe mają charakter endemiczny, są systematyczne i szeroko rozpowszechnione. „Apelujemy do Amnesty International i Human Rights Watch oraz wszystkich kierunkowych organizacji praw człowieka, aby przyłączyli się do Zachodnich Papuasów, wzywając do pełnego i bezstronnego dochodzenia”. Free West Papua Campaign domaga się sprawiedliwości dla ofiar i zapewnienia, że takie nadużycia się już nigdy nie powtórzą.

Tłumaczenie: Rafał Szymborski
Redakcja: Rafał Szymborski i Damian Żuchowski

Źródła oryginalne:

Ini Kronologis Represif Terhadap Aktivis KNPB Nabire 1-5 Juli 2017 http://www.majalahbeko.com/2017/07/ini-kronologis-represif-terhadap.html?m=1

Around 150 West Papuan people in Nabire arrested, including children. Many tortured. https://www.freewestpapua.org/2017/07/08/around-150-west-papuan-people-arrested-including-children-many-of-them-tortured-by-indonesian-police-in-nabire/

150 reported arrested in new West Papua crackdown on activists https://asiapacificreport.nz/2017/07/10/150-reported-arrested-in-new-west-papua-crackdown-on-activists/

PRZYPIS:

[1] 1 lipca 1971 roku to data Deklaracji Niepodległości Republiki Papui Zachodnia ogłoszona przez Organizację Wolnej Papui (OPM) w porozumieniu między wojskowymi przywódcami organizacji Papui Zachodniej i poparciu dyplomatycznego środowiska działającego za granicą. Głównymi sygnatariuszami deklaracji byli  Seth Yaphet Rumkorem oraz Jacob Prai. Inni sygnatariusze Deklaracji to B.M Tanggahma,  F.T.J. Jufuway,  D. Maury, H. Womsiwor,  D. Kereway i  S.T. Tan. Poparł ją również Nicholaas Jouwe. Deklaracja była odpowiedzią na pacyfikację zachodniopapuaskich dążeń niepodległościowych poprzez międzynarodowe zatwierdzenie tzw. Aktu Wolnego Wyboru, które utwierdziło indonezyjską okupację Papui Zachodniej.